Achtergronden 1 - Pam Leavy

Vandaag begint de Kunstenaars Vereniging Flevoland met een nieuwe rubriek: Achtergronden.
Wekelijk vertelt een van de kunstenaars van de KVf over een van haar/zijn werken en over het proces van werken.
Pam Leavy is de eerste verteller.

Pam Leavy – portret van mijn vader

In december overleed mijn vader. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in de Amerikaanse staat Colorado. De laatste twee jaar woonde hij bij mijn broer in Abilene, Kansas. Hij overleed afgelopen december in zijn slaap. Corona maakte het onmogelijk om bij de uitvaart te zijn. Ook mijn zussen die in Amerika wonen, konden niet bij de crematie aanwezig zijn. 

Ik zou in 2020 weer naar mijn vader gaan, maar ook dat was door Corona onmogelijk. 
Dat ik voor deze rubriek een portret van mijn vader heb gekozen, ligt voor de hand. Hij  is volop in mijn gedachten.

Ik heb in 2020 zes portretten van mijn vader geschilderd. Door het schilderen was ik als het ware in een zone met hem. Niet dat ik herinneringen ophaalde tijdens het schilderen, maar ik was op een bepaalde manier in zijn nabijheid. En dat voelde prettig. De concentratie van het schilderen bracht me bij hem. 
Ik schilder graag met acryl, maar op een manier zoals je aquarel maakt. Ik schilder transparante laagjes. 
Het werk is 60 x 80 cm. Mijn ene zus heeft gevraagd of ze een van die zes portretten mag hebben. Natuurlijk. Als Corona het toelaat, dan komt het bij haar.

Mijn vader was dementerend. Als je met die kennis naar het schilderij kijkt, dan zie je misschien dat zijn geest al een beetje verdwenen is, alsof die al half buiten zijn lichaam is. De kleur van zijn gezicht is licht. Je kijkt door hem heen. 

Ik heb een kamer in ons huis waar ik mijn werk maak. Daar trek ik me terug. Ik wil minimaal één uur per dag aan het schilderen zijn. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Het zou, gek genoeg, veel makkelijker zijn om niet te schilderen. Aan de andere kant, als ik niet meer zou schilderen dan zou er een deel van me afsterven. Het schilderen houdt de creatieve ader open. 

Ook het praten over kunst houdt die ader open. Ik maak deel uit van een ‘kritiekgroep’. Elke maand komen we samen. We vormen een groep van twaalf en dan neemt een ieder van ons zijn of haar laatste werk mee. Dan geven we elkaar feedback. Ook dat is niet makkelijk, de kunst van het geven van zulke feedback is dat je kritisch moet zijn zonder dat je de ander kwetst. 

Ik ben al gepensioneerd, maar ik geef nog drie dagen per week les aan een school voor speciaal basis onderwijs. Deze zomer zal ik definitief stoppen. In Amerika gaf ik les in beeldende vorming, maar ik woon nu al een hele tijd in Nederland. Heel soms geef ik een tekenopdracht aan de kinderen waarmee ik werk, maar taal en schrijven is de belangrijkste opdracht. 

De mensen op school weten niet dat ik schilder. De kunstenaars in mijn omgeving weten niet dat ik lesgeef aan kinderen met leerachterstand. Het zijn gescheiden werelden!