Achtergronden 3 - Mannie Krak

Mannie Krak – Poldersprietjes

In december (en ook de tijd ervoor en erna) was ik druk met Zilver op Water, dat is een openluchttentoonstelling met verlichte kunstwerken op het water. Het is alweer de vierde keer dat we dat project vanuit stichting Loods32 organiseren in het Zilverpark in Lelystad. Het is eigenlijk het project van Iris van ’t Bosch, maar omdat zij naar Zeeland is verhuisd, heb ik dit jaar een groot deel van de organisatie van haar overgenomen.

Zeven kunstwerken waren er te zien (door Wil vom Kothem, Marc Limousin, Iris van ’t Bosch, Dekselse diodes (Anke Portier/Hubert Wouts/Jeroen Bosch/Erik van der Vliet/Jelmer Sluis), Robert Roelink, Erik Fakkeldij en mijzelf). Bij elk werk was een muziekstuk te horen, gecomponeerd door Olaf Noordanus, met saxofoonspel van jazz saxofonist Willem Hellbreker. De muziek was via een QR code te beluisteren (en ook nu nog via https://zilveropwater.nl).

Zo’n project organiseren en ook als kunstenaar deelnemen is best veel. Maar ik ben er trots op wat we met elkaar gemaakt hebben en ik ben ook blij met mijn eigen werk. Er kan veel mis gaan, met accu’s, bedradingen, wind en noem maar op, maar gelukkig ging alles goed.

Ik heb lichtgevende grassprieten gemaakt, die meewaaien met de wind. Tien in totaal. De hoogste is zo’n vier meter hoog. Die sprieten herinneren aan de eerste tijd van de drooggevallen Flevopolder. Riet en gras was het eerste wat er toen groeide. Het hele uitgestrekte land was er vol mee. Het was voor mijn tijd, maar ik heb filmbeelden gezien… prachtig.
Het flexibel meewaaien met de wind, dat is wat me ook nu moeten doen in de coronatijd! De grassprieten omarmen zo de hele geschiedenis van Flevoland. Je kunt hier niet zonder flexibiliteit!

Technisch is zo’n lichtobject op het water een uitdaging. Het licht moet een week blijven branden. Eerst had ik een constructie gemaakt met een fiets op de kade waarmee bezoekers energie konden opwekken. Ik had alles al klaar, maar ik kreeg geen vergunning. Toen moest ik snel iets anders verzinnen. Het werd een accu van een kleine auto die ik kon lenen van een garage. Die is ingepakt in een ton en die dreef bij het kunstwerk.

Ik werk vaak met restmateriaal. Ook hier heb ik dat gedaan. Ik heb vrachtwagenzeil hergebruikt en plastic flesjes. Onder het zeil zit natuurlijk een stevige constructie van pvc buizen. Alles staat nu weer op mijn atelier, maar ik hoop dat ik het nog eens ergens kan gebruiken.  
Het plaatsen van een kunstwerk op het water is een stuk ingewikkelder dan een kunstwerk ophangen op een witte muur. Ik heb een surfplank gebruikt en vorig jaar had ik al een waadpak gekocht. Het frame moet je onderwater vastzetten, je moet eerst de diepte hebben opgemeten en ook de wind is een component waar je rekening mee moet houden. Een uitdaging, zeg maar. Des te mooier als alles uitpakt zoals je het bedacht hebt.
En dan nu, achteraf, het verslag schrijven en sturen naar de subsidiënten. En dan is het alweer tijd om fondsen te werven voor de volgende editie. Hopen dat corona dan voorbij is.