Achtergronden 9 - Mira Ticheler

Mira Ticheler – Cocon

In 2017 maakte ik voor Natuurkunstpark het werk InCognito, een grote cocon die aan een boom hing en waar je in kon. Het gevoel dat die besloten plek je gaf was geborgenheid en veiligheid waardoor je juist in je geest een grote ruimte kon voelen. Ik heb op dit moment een sterke behoefte aan zo’n plek!

De afgelopen jaren heb ik met het ontwikkelen van het Labyrinth of the Senses (www.citysenses.nl) zoveel energie en tijd gegeven aan de organisatie ervan en het faciliteren van anderen, dat ik nu de tijd moet nemen voor mezelf. Terwijl die tijd er bijna niet is! We gaan binnenkort verhuizen naar een tijdelijke woning die ik nu aan het opknappen ben, waar we naar verwachting zo’n anderhalf jaar gaan wonen. In die periode wordt ons nieuwe huis gebouwd. De zorg voor onze drie jonge kinderen vergt natuurlijk ook veel energie, uren en management. En dan zijn er nog de ingewikkelde gebeurtenissen die zich in de wereld afspelen en waar ik me niet van kan en wil afsluiten: corona, dierenleed, milieu… Het is veel.
En daarbij de constante druk om geld te verdienen, want de kosten lopen gewoon rustig door. Dus geef ik les, doe ik opdrachten voor anderen en ben voortdurend met de wensen en noden van anderen bezig.

Ik heb rust nodig om mezelf weer te vinden. Tijd om op mijn atelier te tutten, te zoeken naar een nieuwe vorm, een werkwijze, feeling te houden met de bron van mijn creativiteit.

Voor de buitenstaander zal het vreemd klinken, omdat ik al tijd tekort kom, maar ik ben juist nu, in september, begonnen aan de clownsopleiding. Dat wilde ik altijd al doen en dit was het moment.
Die opleiding is voor mij confronterend en indrukwekkend. Het gaat over overgave en je vrij voelen en de vragen over mijn kunstenaarschap komen daar meteen naar boven borrelen: wie ben ik, waarom maak ik kunst, durf ik te staan voor wat ik wil maken. De opdrachten die ik op de opleiding moet doen en de feedback die ik krijg van mijn docenten en medestudenten, zijn in feite spiegels. Heel leerzaam.

Ik voer de laatste tijd veel gesprekken met andere kunstenaars, met name kunstenaars die ouder zijn dan ik. Hoe doen zij het? Hoe verliep hun carrière? En dan is het heel geruststellend om te horen dat ook zij, die in mijn ogen zo succesvol zijn, hun periodes van twijfel hebben gehad.
Ik twijfel niet over mijn kunstenaarschap, maar ik realiseer me goed dat ik op een moment van mijn leven zit waarop ik moet uitvogelen wat voor een kunstenaar ik wil zijn.

In 2015 maakte ik de serie Pasgeboren moeder. De flow die ik toen voelde, daar heb ik heimwee naar. En ook op het maken van de cocon in 2017 kijk ik met trots terug, het gaf me zoveel voldoening. Ik ben op zoek naar de essentie van mijn werk als kunstenaar. Naar dit soort werken moet ik terug. Alleen weet ik nog niet hoe.