Achtergronden 12 - Martin Koetsier

Martin Koetsier – zonder titel

Vroeger gaf ik mijn werken titels, maar die waren toch eigenlijk altijd gezocht. Dus nu zijn al mijn werken zonder titel. Dat klopt ook, want ik ben in elk werk eigenlijk op zoek naar hetzelfde: de  juiste abstractie, precies die kleurencompositie die mijn hart doet trillen.
Het kunstwerk dat ik nu laat zien, is al wat ouder.

Ik probeer met mijn werk de herkenbare wereld te vermijden. Geen landschappen, geen menselijke figuren, geen betekenissen of symboliek - ik zie mijn schilderijen als een manier om de essentie van kleur en vorm te benaderen. Herkenbare vormen leiden alleen af. Het gaat om de kern van kleur en kleurencombinaties. Als ik precies de goede combinatie weet te vinden, een combinatie die volledig in balans is, dan gaat iets in mij resoneren, dan wordt mijn innerlijke antenne aangeraakt.
En mijn werk moet ook van een beetje formaat zijn. Geen getut op A4 formaat, maar een werk dat een ruimte kan vullen met kleur, een werk dat de zon in de kamer kan laten schijnen.

Ik gebruik nooit zwart. Als ik donkere kleuren nodig heb, dan meng ik bijvoorbeeld gebrande omber met ultramarijn of bremergroen. De kleuren moeten helder en zomers zijn. En ik heb ook altijd zo’n beetje alle kleuren nodig. En wit! Kilo’s wit gebruik ik.

Mijn werk is niet landschappelijk, niet perspectivisch, maar misschien kan ik wel een vergelijking maken met een microlandschap. Als je mossen in een bos ziet, schimmels en natuurlijke materie, dan zie je talloze tinten groen, schakeringen geel en rood. Niet dat ik daaraan denk als ik schilder, maar misschien dat de natuur op eenzelfde manier het gevoel weet te raken, die innerlijke snaar. Als ik in de natuur ben, dan lukt het me om het denken uit te schakelen. Het gevoel, daar gaat het om. En als ik daar dan ben, in een bos of op straat, dan zie ik de kleuren die ik op mijn palet heb, al die nuances, al die prachtige tinten.

Ik begin makkelijk. Wat eerste strepen, vlekken, olieverf met zand vermengd… en dan begint het proces van zoeken. Zoeken naar balans, naar de kleurklank. Dat duurt altijd lang.

Dit werk is er een uit een serie. Ik heb objecten gezaagd en beschilderd. De bezitter van het kunstwerk kan de objecten naar eigen inzicht rangschikken. Het is in feite een community-art: als kijker ben je voor een deel bepalend. Een ander moment kun je weer een nieuwe combinatie kiezen. Op deze manier spreek ik het gevoel van de kijker aan, die beproeft zijn of haar antenne.

Paul Klee en Kandinsky zijn mijn helden. Zij betoveren me. Zij benaderden hun schilderijen, zoals ik het zie, als moderne en abstracte muziekstukken. Muziek die niet in het gehoor ligt, maar klankcombinaties en ritmes die je steeds op een verkeerd been zetten. Niet een melodie die je makkelijk kunt meezingen, maar stemmingen en intonaties die mijn innerlijke antenne raken.
Bij mijn dochter hangt een schilderij van mij – elke keer als ik daar kom en ik zie dat schilderij, dan voel ik die sensatie die ik ook krijg als ik een Klee of Kandinsky zie. Heerlijk.