Achtergronden 18 - Hein Walter

Hein Walter – In het land van de kleine zonnen wonen grote vogels

Ik maak de laatste jaren heel veel tekeningen en de meeste op A5 formaat. En als ik met een tekening klaar ben, stuur ik hem op, per post, naar iemand waarvan ik weet dat zij of hij het waardeert. Ik heb een map met adressen. De laatste tijd stuur ik ze ook naar donateurs van stichting De Zijderups.
Het programma dat ik in 2017 ben gestart, heet Ik teken voor je. De subsidie die ik daarvoor kreeg is inmiddels op, maar ik ga door, omdat ik het een waardevol project vind. En financiering? Ik vertrouw erop dat het links- of rechtsom wel weer goed komt. Onlangs heb ik voor het eerst een oproep gedaan voor donateurschap en daar hebben gelukkig een paar mensen positief op gereageerd. 

Voordat we met corona te maken kregen, zaten we wekelijks met twintig of meer mensen te tekenen op mijn atelier: bewoners van Archipel, kinderen van basisschool De Omnibus, buurtbewoners, mensen met een burn-out, mensen in rolstoelen, mensen met een psychische achtergrond, kortom een mooie mix. We tekenden allemaal op A5 formaat en het was ontspannen en gezellig. Een vorm van familie, zo voelde het. De deelnemers voelden zich welkom en gekend.
Nu is de situatie anders. We zijn nu eens per week een ochtend aan het werk, met zes tekenaars, een kern. Ik vind het belangrijk dat de stroom doorgaat en dat we nog steeds wekelijks op Facebook onze tekeningen tonen. En als het weer kan, kunnen er weer mensen komen.
De andere ochtenden teken ik met bewoners van Archipel. Ook hun tekeningen verstuur ik soms, maar dan naar een zoon of dochter, kleinkind of kennis van die persoon.

De tekening die ik hier laat zien (een van de honderden die ik de afgelopen jaren heb getekend en verstuurd), is een sprookjesachtige tekening. Die sfeer wordt versterkt door de titel.
De ondergrond is getekend door Henk, een bewoner van Archipel. Henk is dementerend en heeft niet zulke goede ogen meer. Ook kan hij zijn vingers niet zo goed meer gebruiken. Hij maakt sfeertekeningen met pastelkrijt. Stapels heb ik ervan. Soms gebruik ik zo’n tekening (met toestemming van Henk) om aan verder te tekenen. Hier deed ik dat ook.
Ik tekende drie vogelachtige figuren. Ze zijn vreemd. Log, zwaar, met meer dan twee poten en het is maar de vraag of ze kunnen vliegen.
Op een bepaald moment, toen de vogels klaar waren en ik iets zocht voor de ruimte eromheen, herinnerde ik me een mevrouw die een paar jaar geleden wekelijks kwam tekenen. Ook zij was dementerend. Die mevrouw, Ank, tekende altijd landschappen met bomen en molens, en daarboven altijd meerdere zonnen. Niet twee of drie, maar wel tien of meer. Ik leende haar idee en vulde mijn tekening met kleine zonnen. De tegenstelling tussen de logheid en de donkere uitstraling van de vogels enerzijds en anderzijds al die kleine rondjes waarvan we mogen aannemen dat ze licht geven, vind ik mooi. De tegenstelling zit ook de titel: groot en klein.

Wat ik geleerd heb van het werken met mensen die lijden aan een vorm van dementie, is dat de schoonheid van de tekening naar mijn gevoel groter wordt, naarmate er minder ego in de tekening zit.
Deze tekening wil niks bewijzen. Als de nieuwe eigenaar er blij mee is, dan blijft ie even bewaard.

http://www.dezijderups.nl
https://heinwalter.nl