Achtergronden 25 - Natuurkunstpark Ingrid Slaa

Natuurkunstpark – Signalen – Ingrid Slaa

Ik maakte voor Natuurkunstpark het werk ‘wijs’. De titel is geschreven met kleine letters, zoals eigenlijk al mijn titels, maar het komt nu wel mooi uit dat er geen hoofdletter W staat.
Ik heb een installatie geplaatst in een modderig poeltje, een verzameling van negen rode handen en onderarmen op paaltjes. De stand van elke hand is zo, dat de wijsvinger wijst. Je wordt van dat advies niet wijzer, want de rode handen wijzen allemaal een andere kant op.

De boodschap van dit kunstwerk is wat mij betreft het advies om niet al te veel te luisteren naar mensen die claimen het antwoord op ingewikkelde vraagstukken te weten. Hoe stelliger iemand iets beweert, hoe harder de alarmbellen bij mij afgaan.

Mijn innerlijke strijd wat betreft de kerk in mijn leven speelt zeker een rol bij het maken van het ontwerp. Ik kom uit een kerkelijk milieu waarin stelligheid eerder regel was dan uitzondering. Op een bepaald moment voelde ik me gevangen in de opvattingen waarmee ik was opgevoed en die ik me ook eigen had gemaakt. De weg om mezelf te bevrijden was geen makkelijke weg, maar ik geloof dat ik nu toch wel zover ben, dat ik vrijheid voel. De vrijheid om zelf op onderzoek te gaan naar en te ontdekken wie ik ben en wie God is. De wijsheid zit in onszelf, denk ik, die vind ik in stilte, in meditatie.

Negen wijsvingers wijzen ons allemaal een kant op. Ze wijzen allemaal verkeerd, zou je kunnen verdedigen; tegelijk zou je ook kunnen verdedigen dat ze allemaal de goede kant op wijzen.
De goede kant is voor mij naar binnen. De handen zijn allemaal siliconen afgietsels van mijn eigen rechterhand. De hand is met mij verbonden, met mijn innerlijk.

Mijn werk is altijd verbonden met mijzelf. Letterlijk in de zin dat het vaak afgietsels zijn van mijn eigen lichaamsdelen – eerder maakte ik al mijn gezicht, mijn neus, mijn oor, mijn benen, mijn rug….
Figuurlijk gaat het ook over mij. Mijn kunstwerken zijn verbonden met mijn opvattingen, met de manier waarop ik naar de wereld kijk.

Het maken van zo’n siliconen beeld vergt tijd. Binnen die tijd krijgen mijn gedachten de vrije loop en doet mijn lichaam het harde werk. In dit geval moest ik mijn arm en hand in drie delen gipsen. Eerst de bovenkant, dan de onderkant van mijn onderarm, daarna het tussenstuk van de zijkant van de duim en de wijsvinger. Dat kan niet in één keer, want anders kan je hand niet uit het gips zonder het gips te beschadigen.
In deze gipsen mal giet je de siliconen. Een arbeidsintensief proces. Het maken van de palen en het plaatsen van die handen in de modder… als het er eenmaal staat, dan is het zo vanzelfsprekend, maar in dat hele proces zijn er zoveel momenten dat je makkelijk heen en weer geslingerd kan worden in meningen van jezelf en van anderen, twijfels, overwegingen. De enige leidraad is dan mijn eigen innerlijke raadgever, die fluistert welke kant voor mij de beste is. Het vergt stilte en rust om die stem te horen.