2013 - Natuurkunstpark, thema Er was eens

NATUURKUNSTPARK – Er was eens

Voor de negende keer organiseert de Kunstenaars Vereniging Flevoland (in samenwerking met Natuurpark Lelystad en de Cultuurscout van de Kubus) in Natuurpark Lelystad het project Natuurkunstpark. Dit jaar is het thema ‘Er was eens’. Een sprookjesachtig thema dat elf kunstwerken heeft opgeleverd. Op zondag 7 juli wordt de route feestelijk geopend met een wandeling langs alle werken. Om 14.00 uur wordt iedereen welkom geheten bij het Bezoekerscentrum.

In 2012 koos de KVF het thema “Het Begin van de wereld”. Daarmee sloten de kunstenaars aan bij het sentiment dat wereldwijd speelde, namelijk de voorspelling van het Einde der tijden dat plaats zou vinden op 21 december 2012. Maar we leven nog! Dat 2012 toch een heel belangrijk jaar was, met grote globale gevaren, veranderingen en grote politieke koerswijzingen, is voor veel mensen wel bewezen. Het thema van dit jaar, ‘Er was eens’, sluit aan op het idee dat vorig jaar inderdaad een sleuteljaar was. Er was eens, het zijn de woorden die onlosmakelijk met sprookjes zijn verbonden. Sprookjes zijn krachtige verhalen, vaak met een happy end. We leven nog lang en gelukkig.

Bijzonder aan de route is ook dat het deels om community-kunstwerken gaat. Zes van de elf kunstwerken zijn gemaakt door groepen bewoners uit Lelystad, onder aansturing van kunstenaars. Zoals een groep multiculturele vrouwen, een groep leerlingen van een basisschool en een groep jongeren met een verstandelijke beperking. Samen, in een sprookjesachtige saamhorigheid, hebben ze bijzondere en indrukwekkende werken gemaakt. Bij de kunstwerken zijn sprookjes geschreven. Op die manier wordt verteld waar ze over gaan, hoe je ze kunt bekijken.

Op de zondagen in juli en augustus, tussen 13.00 en 15.00 uur, worden er in het Natuurpark sprookjes voorgedragen. De sprookjesvertellers lopen rond in het park en vragen aan bezoekers of ze een sprookje willen horen.

Voor wie de opening moet missen, Natuurkunstpark is tot 1 november gratis te bezichtigen.

Community kunstwerken: Ninette Koning,  Willem Hoogeveen,  Marijke Bolt, Sonja Rosing,  Marisja van Weegberg, Christian Wisse
Autonome werken: Ingrid Slaa, Anthea Simmonds, Michel Bongertman,  Willem Hoogeveen,  Ninette Koning
Teksten: Hein Walter
Organisatie: Michel Bongertman,  Trudy van der Meer,  Martin Kamphuis,  Hein Walter

Toespraak van Ab van Luin:

Opening Natuurkunstpark Lelystad | 7 juli 2013 | Er was eens….

Dames en heren, liefhebbers van kunst en sprookjes,

Hartelijk welkom in het Natuurkunstpark in Lelystad. Voor de negende keer beeldende kunst in de natuur. Dit jaar met als thema: Er was eens …

Kunstwerken, gemaakt door tien kunstenaars van de Kunstenaarsvereniging Flevoland, 10 beeldende kunstenaars Ninette Koning, Willem Hoogeveen, Marijke Bolt, Sonja Rosing, Marisja van Weegberg, Christian Wisse, Ingrid Slaa, Anthea Simmonds, Michel Bongertman  en onze dichter/sprookjesverteller Hein Walter. En zes gemeenschappen van tientallen mensen die  de afgelopen weken snoeihard hebben gewerkt.

Ze staan op u te wachten: 11 prachtige kunstwerken, veelzijdige sprookjes. En dat een hele zomer lang.

Mijn naam is Ab van Luin. Voorzitter van de Kunstenaars Vereniging Flevoland. Een sprookjesachtig genoegen. Bijvoorbeeld om een opening te verrichten.  

Voorat ik dat doe, wil ik alle kunstenaars en alle community-mensen hartelijk bedanken voor hun werk en het resultaat. En de organisatoren: Michel Bongertman, Trudy van der Meer, Martin Kamphuis en Hein Walter. En het Flevolandschap voor de gastvrijheid en de samenwerking en dat al vele jaren lang. Het is net een sprookje.

We wandelen rond langs de kunstwerken en komen dat hier weer terug voor een hapje en een drankje.

Er was eens een man, in een land niet eens zo ver van hier, die in sprookjes geloofde. Niet in die sprookjes met altijd lange en gelukkige levens, voortkomend uit ontmoetingen van knappe prinsen, bloedmooie prinsessen en sneeuwwitte paarden. Hij was geen kind dat naïef het leven op zich af liet komen. Dat zijn sprookjes voor slomers, zei hij dan. 
Neen, hij geloofde in sprookjes voor dromers. Dromers die iets in de wereld willen zetten.
Sprookjes als magische levenslessen, die dwingen jezelf te veranderen. Die je aanzetten tot moedige tochten en weer nieuwe reizen door je leven. Echte daden. Sprookjes zijn niet echt. Je zou ze daarom kunst kunnen noemen, vond hij.
Die morgen wandelde hij door het bos. Het was geen wandeling zoals hij die elk dag maakte. Hij had die morgen zijn stoute schoenen aangetrokken. Het moest er van komen.
Het was hem opgevallen dat de kleur uit het bos was verdwenen. Zo geleidelijk dat je het nauwelijks bemerkte. Natuurlijk de bomen waren nog wel groen en de Vlaamse Gaai had niet ineens haar kleurenpracht voor blanco ingeruild. Het was alsof er een grauwsluier over het bos was gelegd. De zon had zich al maanden niet meer laten zien en ook uit het vogelgezang was de uitbundigheid verdwenen.
Hij kende de oorzaak. Eens in de zo vele jaren dook hij op uit de krochten van de aarde als hij zich weer voldoende machtig voelde. De Sprookjessnaaier. 

Hij had zijn aanwezigheid al gevoeld de afgelopen weken. En vond dat hij niet langer kon wachten om hem de vernietigende slag toe te brengen. Hij wist wat hem te doen stond.
De Sprookjessnaaier. Hij kende zijn oordelen over wat normaal en abnormaal is. Zijn dwingende voorkeuren voor rechte en schone paden, absoluut geen broodkruimels achterlaten. Het voorschrijven van het precieze aantal witte stippen op de paddenstoelen. De lengte van baarden en de kleur van kapjes en puntmutsen. Wat nog erger was wie wel en niet in het bos thuishoorde. De onwelkomen werden zonder pardon de boslaan uitgestuurd.
Maximaal 3% overbeboming werd getolereerd. Zes miljard bomen moesten worden gekapt. Vele bosbewoners dreigden hun woningen kwijt te raken. Alsof het bos daarmee geholpen zou zijn.
Geen tijd te verliezen. Nooit heeft de wereld zo op kunst zitten wachten. 

Zo  wandelende hij die morgen door zijn bos. Gespannen, maar zelfverzekerd. Met een vooropgezet plan. 
Na een uur wandelen bemerkte hij zijn aanwezigheid. Hij had de Dromendoder nog nooit ontmoet, niemand overigens. Het was een lege macht. Het begon harder te waaien.
De storm stak op, donder en bliksem, de regen kwam met bakken uit de hemel. Het werd aardedonker. Onze held wandelende verder zo goed en kwaad als het ging omdat het zicht vrijwel verdwenen was. Hij kende het bos op zijn duimpje. En hij was niet alleen. 
Hij kwam aan op een open plek in het bos. En wist dat zijn tegenstander zich in zijn nabijheid bevond.
Plotseling doemden ze op aan de randen van het bos. Precies op tijd, zoals met hem was afgesproken. Hij had ze opgedragen te  komen uit hun vaste plekken in het bos. Elf donkere kunstzinnige gestalten. Hij zag de vis, de vlinders, de vogel, de naakte man, de vrouwen, het huis, de cocon, de boom. Je had ze moeten zien. Elf dromen. Niet echt. Kunstwerken.
Ze kamen langzaam naderbij en vormden een cirkel rond onze held en de Sprookjesdoder. De elf grepen elkaar vast.
In de meeste verhalen is strijd tussen de held en zijn tegenstander heftig en langdurig. Op leven en dood.

Hier niet. Want wie kan er op tegen de alles betoverende kracht van de aanraking door kunst.
De man had zich als laatste vastgeklampt. Met die laatste aanraking was de kracht zo machtig geworden dat de aarde begon te schudden. De grond barstte open. Onze held had zich net op tijd uit de voeten kunnen maken. De ander wilde of kon het niet. Hij had zijn kracht verloren en verdween met de zwarte regen in een gapend gat dat zich wonderbaarlijk onmiddellijk weer sloot. Het zou zich wel weer een keer gaan openen. Dat was van later zorg,
De zon brak door. Het werd een stralende dag. Een dag zoals vandaag.
Er was eens een man, niet eens zover van hier, die geloofde in sprookjes. En hij leefde. 

Ik verklaar het negende Natuurkunstpark voor geopend. Veel plezier. Raak de kunstwerken vooral aan en laat u opnieuw betoveren.

Dank u wel.