De Dag van het Lichaam
Alles draait om balans….
“Je lichaam is je tempel”. “Gezondheid staat voorop”. “Als je maar gezond bent” …
Dit hoor en zie je overal om je heen. Iedereen is het hier hartgrondig met elkaar over eens. De farmaceutische industrie spint er goudgaren mee. En ook het alternatieve circuit vaart er wel bij. Voedingssupplementen in allerlei soorten en maten zijn overal te koop. Aan de andere kant word je de hele dag verleid met fastfood en suikerhoudende frisdranken. Je zou kunnen zeggen dat deze twee tegenstrijdige industrieën elkaar in balans houden…
Tijdens mijn adolescentie ontwikkelde ik door allerlei omstandigheden een behoorlijke eetstoornis en kwam binnen twee jaar 30 kilo aan. Ik at stiekem, verstopte de verpakkingen en voelde me daar weer schuldig over om dan vervolgens weer stiekem te eten. Hoe diep kun je zinken. Wie houd je nu eigenlijk voor de gek? Jarenlang heb ik vervolgens geschommeld in gewicht. Het jojo-effect. Eerst streng lijnen en dan uiteindelijk nog zwaarder worden. Sapkuren, brooddieet, Atkins… Ik ken ze allemaal. Tot de dag van vandaag heb ik een haat-liefde verhouding met eten. En het moeilijke is… je moet eten. Je kunt er nu eenmaal niet radicaal mee stoppen.
Mensen hebben hun mening zo snel klaar als je als vrouw een maatje meer hebt en niet voldoet aan de standaardnorm van maatje 36/38. Dit weet ik uit ervaring. Hoe je het ook wendt of keert, het is in ieder geval eigen schuld, dikke bult. Ieder pondje gaat door het mondje. Als je dan iets oppert over aanleg, erfelijkheid en de verslavende werking van vetten en suikers, dan wordt er meewarig gekeken en welwillend geknikt, maar de achterliggende gedachte is overduidelijk. Het oordeel is bij voorbaat al geveld.
De televisieprogramma’s over koken zijn niet op een hand te tellen. Er is zelfs een hele zender 24/7 aan gewijd. En dan de afvalprogramma’s. We kijken maar wat graag naar de excessen van onze samenleving. Mensen met extreem overgewicht worden gevolgd in hun gevecht tegen de kilo’s en ze laten zich ongegeneerd filmen, alle schaamte voorbij. “Goed van ze!”, zou je kunnen zeggen, maar is dat de reden waarom dit op deze wijze in de media wordt gebracht? Natuurlijk niet. Onder het mom van een hulpprogramma wordt het uiteindelijke effect bereikt dat men weer massaal gechoqueerd kan zijn over andermans “leed”. En dat men kan denken: “Zie je wel, het valt met mij nog wel mee”.
Wat doen wij elkaar toch aan. Het schoonheidsideaal, het superslanke lichaam, dat al jarenlang heerst, is voor ons gewone stervelingen schier onbereikbaar. De topmodellen moeten voldoen aan de meest bizarre maten en hongeren zichzelf uit om dat te bereiken. Bovendien worden de gemaakte foto’s nog eens flink bijgewerkt en “mooier” gemaakt, dus wat wij uiteindelijk voorgeschoteld krijgen is pure schijn. Toch is dat wat wij willen zien. Wij willen maar al te graag voor de gek gehouden worden. De illusie dat het bestaat en misschien haalbaar is, houdt ons blijkbaar in (schijn)balans.
Laten we nu eens gewoon beginnen met de acceptatie dat mensen er nu eenmaal zijn in alle soorten en maten. Het wordt tijd dat we als samenleving echt bewust worden van alle waanzin rondom eten en gezondheid, zodat we ons als autonome geesten kunnen ontworstelen aan de macht van de heersende schoonheidsidealen en de bepalende multinationals. Het zou fijn zijn als hetgeen je te zien krijgt in de media een afspiegeling is van de wereld om je heen. Zoals een goede balans in je eetpatroon belangrijk is voor de voeding van je lichaam, zo is een goede balans in je visuele leefomgeving minstens zo belangrijk. Want dat is de voeding van de geest. Natuurlijk blijft het zo nu en dan fijn om weg te dromen, maar laat de droom geen afbreuk doen aan je eigenlijke werkelijke leven waardoor de balans verstoord wordt…
Loes Aartsen
Woensdag 20 november
De Week van de Verbeelding
Reacties
De geest gebiedt het lichaam te eten
Het lichaam bindt de geest
De geest zweeft
Het lichaam is een zaak van gewicht
Hoe weinig, hoeveel, wat is veel
Voor ieder die gebukt gaat onder zijn gewicht zie het lied van Hans Dorrestijn met de strekking:
Meisjes die heel dik zijn ja meisjes rond en dik die zijn vaak reuze aardig tenminste dat vind ik
zo'n vriendelijke dikzak 'k ben blij alsk 'r ontmoet ze hoeft zich niet te schamen want haar dikheid staat haar goed
Vandaar dat ik in Artis waar ik de weg goed ken meteen langs alle hokken naar de olifanten ren….enz…enz...
Loes,een vrouw met een pracht uitstraling en een hele mooie stem en dan dit verhaal! Mijn vaste vriendenkring bestaat uit allerlei soorten en maten en ze zijn me allemaal even lief. Maar je hebt helemaal gelijk wat betreft acceptatie, mensen respecteren om wie ze zijn is toch veel belangrijker?
https://www.facebook.com/gonny.geurts
Het lichaam: een plek om in te wonen
en om aan de wereld te tonen
hoe ik me voel; boos, bang of blij
want mijn lichaam voegt zich niet naar mij
ik zal me voegen
Ik was vroeger ontzettend verlegen. Ik kon nauwelijks antwoord geven als iemand me iets vroeg. Als een meisje me aansprak, dan kon ik alleen maar blozen. Terwijl ik die verlegenheid eigenlijk achter me heb gelaten en ik nu regelmatig in het openbaar spreek en soms voor de klas sta, herinner ik me die verlegenheid als iets dat diep in me zit en die ik heel goed ken.
Ik kan echter niet zeggen waar die verlegenheid in schuilt. Het was niet mijn lichaam waar ik verlegen over was, of mijn gezicht, mijn stem. Ik durfde misschien gewoon niet te bestaan.
Iedereen heeft in haar of zijn leven dingen te overwinnen. En achter de persoonlijke moeilijkheden ligt de grootste winst te wachten. Die gedachte heeft me geholpen bij het overwinnen van mijn verlegenheid. Het niet als een moeilijkheid zien, maar als een kans.
De een voelt zich mager, de ander te groot, de derde voelt zich te klein, de vierde heeft last van een te grote neus, weer een ander voelt zich mooi en heeft daar last van (ja, dat kan ook!) omdat anderen daar jaloers op zijn. Het is natuurlijk makkelijk gezegd, maar de uitdaging schuilt natuurlijk niet in het verwinnen van het lichaam, maar in het vrede hebben met jezelf. Je lichaam is (een) gegeven.
Als je zelf zekerheid uitstraalt over je lichaam, geeft dat bij de meeste mensen vanzelf al (meer) accceptatie. Een goed begin is dus, zoals Hein ook schrijft, om vrede te hebben met je eigen lichaam. Ik denk dat voor veel mensen juist dat het grootste probleem is.
Wat ik las: de rondingen van Beyonce, het haar van zangeres Katherine Jenkins en de ogen van ex-Pussycat Doll Nicole Scherzinger vormen de ideale vrouw .Dat alles het liefst in peer-figuur i.p.v. appel-figuur, want dan leef je langer. Sluit daarbij het manvolk niet uit, want ook daar is leed op lichaamsterrein. Vier op de vijf mannen geven n.l. toe ongelukkig te zijn met hun lichaam. Maar wee het vrouw zijn, de helft gelooft ten onrechte dat hun figuur voldoet aan de wensen van de man. Want… zij, o zij hebben een verkeerd zelfbeeld van hun eigen lichaam. Vrees niet hoor, ik ga nog even verder, het wordt nog erger, want gevraagd aan de vrouwen welk stuk groente hun lichaam het beste beschrijft, vinden vrouwen hun lichaam op een pompoen, een aubergine, een wortel of een broccoli lijken. Tja zeg, op deze manier kan ik niet eens meer schrijven dat je geen appels met peren moet vergelijken. Hoe brei ik dit nu tot een goed einde? Voor de redding zoek ik het heil bij wijze van hoge uitzondering bij de Viva! [bestaat dat blad nog?] Want… dat vertelt ons n.a.v. een ”groot” zelfbeeldonderzoek dat 62% van de Nederlandse vrouw blij is met haar lijf. Lieve Loes, ik maak er gewoon 100% van, voor elk wat wils, in alle soorten en maten en iedereen tevreden, waarom niet? En ik kan gelukkig heerlijk blijven roepen dat je geen appels met peren moet vergelijken! Want…ieder z’n figuur[tje! ]
Ik vraag me vaak af waarom het zo belangrijk is geworden hoe je er uit ziet. Waarom mensen daaraan af denken te kunnen zien wie je bent. En eerlijk gezegd maak ik me zelf daar ook vaak schuldig aan. Die eerste indruk roept toch vaak iets op.Ik probeer steeds vaker open naar mensen te kijken en ontdek dan regelmatig de mooiste dingen. Maar dat betekent dat je je echt in de ander moet verdiepen en dat kost tijd. En misschien vinden we dat ook wel eng?
Haar schoot was warm en veel
Omgeven door de warmte
van haar volle lichaam
en de geur van lavendel
passeerde de nacht
het onweerde
(Uit de stilte van zijn ) '92
Waar het natuurlijk in eerste instantie om gaat is dat je jezelf accepteert. Haat-liefde en jojo-en met je gewicht duiden op niet-acceptatie van jezelf. Wat mooi is of wat lelijk bepaal jezelf ook. De maatschappelijke context telt daarin mee, of je dat nu wel of niet leuk vindt. Zo hebben we allemaal ons lijf in zekere of belangrijke mate te accepteren met alles wat er mooi of lelijk, dik of dun, functionerend of gebrekkig of wat dan ook aan of mee is. Voor mij is een belangrijke vraag: Waarom vind je zelf het zo belangrijk wat de omgeving vindt?
De vraag die Rob stelt, waarom we het zo belangrtijk vinden wat de omgeving vindt, is ook op ons als kunstenaars van toepassing. Onze kunstwerken zijn zo verbonden met onszelf, dat het werk dat we maken haast een verlengstuk is van ons lichaam.
Ek het na die pad van my liggaam gesoek Van INGRID JONKER
Ek het na die pad van my liggaam gesoek
en kon net die vreemde littekens vind in die stof
Spore van blouwildebeeste olifante en luiperds
getrap oor die sekere geheim van die wit pad
O ek wou net jou skaduwee ken, steenbokkie
en die skaarse gewig van jou vlugtende lyf
Heb ik een lichaam of ben ik een lichaam. Het goede, het schone en het ware zitten in mij en worden door mij belichaamd.
Mijn lichaam huisvest mijn buik, mijn hart, mijn hoofd. Plato verbindt de gulzige buik aan het vervullen van lichamelijke behoeften en zekerheid. Het koele hoofd aan denken, inzicht en waarachtigheid, bezieling en inspiratie. Het passionele hart aan invloed uitoefenen, van belang zijn. Ook aan empathie en betrokkenheid.
De menner van het tweespan is het hoofd. De buik is het lastigst in het gareel te houden. Werken de drie goed samen dan kunnen ze tot goddelijke hoogte stijgen, volgens een oude Griek.Ik blijf oefenen, een leven lang.
Overgewicht? Ik zit er niet meer zo mee, soms lekker op gewicht en dan weer wat kilootjes teveel. Ik weet best hoe dat dan komt, gezellig etentje met vrienden, een extra glaasje wijn, de weegschaal is onbarmhartig, dus weg dat ding. Belangrijker voor mij is "wat kan dat lijf nog". Natuurlijk met het ouder worden wordt dat lijf niet mooier, ondanks wat gymnastiek zijn er vetrolletjes en ook het vel is niet meer strak, de rimpels vieren hoogtij, ondanks alle smeerseltjes die je van alles beloven. Maar het is mijn lijf, ik ben er tevreden mee en ik hoop dat het nog een poosje mee kan.
Als je eet waar je zin in hebt, komt er naar voren waar dit in verbinding mee staat. Ik raad mensen geregeld aan om met de vraag in/aan zichzelf:"Waar heb ik zin in? Wat heb ik nodig?" een winkel in te gaan. Door toe te geven aan je behoeftes, kom je vaker tot een evenwicht dan het met je hoofd te onderdrukken. Eten zoals het hoort, in plaats van luisteren naar jeZelf, gooit je in een kooitje waar je nooit meer uit komt. Zelfs suiker kan iets losmaken emotioneel. Niet voor niets kunnen bepaalde stoffen bewust ingezet worden om de geest te bevrijden van wat er al zo lang in opgesloten zit.
En dat is natuurlijk helemaal waar, Hein! Gelukkig ben ik inmiddels ouder en ook wijzer geworden ;-)
Hein, wat een herkenning!
De dag van het lichaam past ons Flevolanders als een oude jas. Flevoland was van 1955 tot 1996 een OPENBAAR LICHAAM. Die openbare lichamelijkheid valt nu onze oude wingewesten Bonaire, Sint Eustatius en Saba ten deel. Sommigen willen ook van die lichamen af.
Dankjewel voor je persoonlijke verhaal, Loes. Dat raakt me. Ik heb van heel nabij de hel van leven met een eetstoornis meegemaakt. De moeizame relatie met eten en het eigen lichaam, de schaamte, de oordelen, de tegenstrijdige boodschappen....wat pijnlijk en wat zonde....hoe graag zou ik willen dat iedereen zich THUIS en bemind mag voelen in zijn/haar eigen lichaam. Een heel inspirerend stukje tekst dat ik ooit las over het lichaam komt uit 'De ontembare vrouw' van Clarissa Pinkola Estés: "Er is geen 'zo hoort het' wat lichamen betreft. Het gaat niet om maat of vorm of leeftijd, of zelfs het twee van alles hebben, want sommigen hebben dat niet. De wilde vraag is: voelt dit lichaam, is het op een juiste manier verbonden met plezier, het hart, de ziel, het wilde? Kent het geluk, vreugde? Kan het op zijn eigen manier bewegen, dansen, wiegen, zwaaien, duwen? Iets anders doet er niet toe."
Lieve Suzanne, dankjewel. Wat een prachtige woorden!
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus te dik zijn, te klein, te dun, te krom, te gerimpeld of wat ook, wordt alleen maar erger door er steeds over te praten.
Je kunt het ook omkeren.
Wat is er wel goed? Een levendig gezicht en opgewekt gemoed is naar mijn mening veel belangrijker. Ga jezelf maar na: bij wie ga je liever op bezoek? Bij iemand die mooi is als een antiek Grieks beeld of Barbie (om in eigentijdse schoonheidsidealen te spreken), of bij iemand die geestige verhalen vertelt, hartelijk en gastvrij is en belangstelling voor jou toont?
Ik zou het wel weten!
Reactie toevoegen