Achtergronden 14 - Joke Ziekenoppasser

Joke Ziekenoppasser – Shelter (nr. 7)

Voor veel mensen is deze corona periode een tijd van bezinning, alsof je daardoor tot jezelf wordt teruggeworpen. Voor mij geldt dat ook, al trek ik nu geen dramatische lijn in mijn werk, er is geen vóór en ná corona.Dat gebeurde wel op andere momenten in mijn leven, zoals de streep tussen het leven als kind in Sumatra en het leven erna in Holland, of de strakke overgang tussen de ruimtelijk werken die ik vroeger maakte en de fotografie en het opbouwen van digitale composities wat ik nu doe. Ik grijp de corona tijd aan als verdieping. 

Ik werk vaak in series en in deze periode doe ik dat ook. Shelter heet de serie waar ik nummer 7 voor deze Achtergronden heb uitgekozen. Ik heb op dit moment 28 composities gemaakt die allemaal vanuit dezelfde gedachte zijn gemaakt, maar wel allemaal duidelijk anders zijn. Ik zocht steeds naar andere betekenissen en uitwerkingen binnen dit thema.

Shelter gaat voor mij over je geborgen en tegelijk ingeperkt voelen. We moesten allemaal thuisblijven, ons huis werd zowel cocon als gevangenis. Binnen die situatie heb ik naar het gevoel van vrijheid gezocht en ook naar schoonheid. Die vrijheid vond ik door te spelen met vormen en associaties, te wandelen door mijn (gefotografeerde) herinneringen, en daarbij steeds de verbinding te blijven voelen met de begin gedachte, de cocon en het slot. Schoonheid zoek ik altijd; dat doen, denk ik, alle kunstenaars, allemaal op hun eigen manier. 

Ik maak digitale composities. Ze bestaan uit talloze lagen, die opgebouwd zijn uit herkenbare vormen, abstracties, hekwerken, rasters en fotografische herinneringen. Maar om dat proces onder woorden te kunnen brengen, gaat niet. Ik hou van een zekere afstand, ruimte tussen mijn keuzes en associaties, en die van de kijker.

De foto’s die ik voor deze serie heb gebruikt, van planten en bladeren, voerden me terug naar het Sumatraanse oerwoud, mijn veilige jeugd in die toch ook onveilige omgeving. De zwoele, nachtelijke sfeer van dat land voel je misschien als je naar deze afbeelding kijkt, nummer 7.  Die bloemvorm (of is het een kledingstuk), lijkt weg te waaien, te ontsnappen uit het hek. Maar of die ook echt loskomt, weet je eigenlijk niet.

Je zou mijn werk als poëzie kunnen benaderen. In poëzie hebben woorden vaak verschillende gezichten, roepen ze verschillende en vaak tegenstrijdige gevoelens op. Of de dichter die allemaal heeft uitgedacht? Die woordcombinaties ontstaan, lijkt me, vooral vanuit intuïtie. Maar ervaring, herinneringen, kennis en vakmanschap spelen eveneens een grote rol. Zo is het in mijn werk ook. Ik denk, ik voel, ik studeer en leer, en als ik aan het werk ben, dan komt alles in één keer samen.

www.jokeziekenoppasser.com