De Dag van de Liefde
Intimiteit en liefde op de zorgafdeling voor dementerende ouderen.
Daar liggen ze. Samen. Op het bed. Ze zijn weer bij elkaar gekropen. Zij met haar hoofd aan het voeteneind. Hij met zijn hoofd aan het hoofdeind. Zij ligt met de ogen dicht en een diep ontspannen gelaat. Hij streelt haar blote voeten, en ligt in met gesloten ogen in een intieme cocon van zijn diep dementerende brein, waarin ratio geen plek meer heeft, maar primaire functies en behoeften de boventoon voeren.
Samen, in diepe harmonie, rust, haast ZEN te noemen.
Dit is een beeld, geschetst op de afdeling psychogeriatrie. De afdeling waar het zogenaamde bovenbrein, het cognitieve brein, de bewoners heeft verlaten in meer of mindere mate en waar alle zorg LIEFDE is.
Er zijn vele soorten liefde te benoemen op de zorgafdeling. Natuurlijk hebben we de liefdevolle zorg van de zuster voor de bewoner. Dan, de liefdevolle blik van de bewoner die instinctief de warmte van de zuster voelt doordat zij dichtbij is met haar ogen, haar zachte melodieuze stem en haar hand op een arm, of haar arm om een schouder. Het gaat om het maken van de verbinding. In een ander energetisch veld dan die van de grote buitenwereld.
Hij vraagt velen of ze lekker bij hem komen liggen. De zusters gaan daar niet op in. Seksuele handelingen mogen de zusters niet verrichten. Dat is verboden. Dat zouden ze ook niet willen. Echter het bieden van veiligheid en intimiteit als in de zin van knusheid, geborgenheid, dat mogen de zusters wel. Sterker nog, dat is de hoofdmoot van hun werk met dementerende bewoners.
Bij hem liggen, dat doet de zuster niet.
Maar zijn medebewoonster doet het wel. Beiden diep dementerend en zoekend naar veiligheid, intimiteit, rust en warmte.
Daar liggen ze weer. In diepe rust, zijn handen op haar voeten. De ogen gesloten, en in volledige retraite…
Francis Kastermans, teammanager Zorgdisciplines Zorggroep Almere
Dinsdag 19 november
De week van de Verbeelding
Reacties
Prachtig, wat geweldig dat er mensen zijn die zorg verlenen uit liefde. Arbeid verrichten uit en met liefde. De vraag die zich bij mij opdringt is of je je bovenbrein nodig hebt om liefde te geven en te ontvangen? Of gaat bij het verlaten van dat stuk bewustzijn ook je liefde weg en blijft alleen het besef van intimiteit over. Liefdevol en instinctief kan ik niet goed rijmen. Of willen we dat zo benoemen omdat we er anders geen raad mee weten?
Wat een mooi beeld: deze twee mensen volmaakt met zichzelf en elkaar.
Ja, dat klinkt als liefde, Totaal!
Wat een troostrijk verhaal; twee mensen die als een tweeling in de baarmoeder veilig zijn! Er past een schilderij bij, dat ik op mijn eigen pagina plaats als het hier niet lukt; van twee slapertjes onder een grote krullenbol.
ontroerende liefde
Prachtig
Mooi verhaal! Er is gelukkig nog veel moois te beleven met dementerende mensen.
Wat heerlijk!
Daar kom je als mens van bij. In welke rol je ook zit.
De hoogste vorm van liefde vind ik persoonlijk TEDERHEID.
Daarvoor is het aanbieden van rust, veiligheid en geborgenheid nodig, zoals Francis beschrijft. Daarom vind ik dit zo'n teder verhaal! Hierbij ook mijn diepe waardering voor de mensen in de zorgverlening!
soms gaat liefde door de maag
en soms door merg en been
soms gaat liefde over samen
en soms over alleen
zo heeft liefde vele namen
en dit is er maar een
Hierbij is het woord liefde groot en toepasbaar op vele dingen, maar wat je beloofd als je trouwd en samen een weg inslaat is het hoofd woord liefde in alle facetten.
Mijn associatie. Ik heb een tweelingbroer.
www.youtube.com/watch?v=qY-d46-gPMI
Het volgende gedicht is van Hein Walter. Voor mij gaat dit gedicht over liefde. Ik vind het wonderschoon.
Neergroeien
Op een dag wist ik het,
op een dag wist ik,
dit ben ik, zó moet ik zijn,
zó ben ik bedoeld,
niet meer, beter of anders,
maar zó als ik ben is genoeg.
Ik weet het nog goed
nog precies hoe het was,
hier, gezien, gewoon,
het kleed, de dingen,
maar anders, alles veranderd,
alsof ik gegroeid was en wakker
met alles verbonden,
de hemel mijn voeten
geworteld, open doorschenen
en nergens een stem
die zei dat ik dit of zus
verbeterd en grootser
maar zo, natuurlijk,
eenvoudig gegeven-
dit is mijn leven.
Wat een mooi filmpje, Ab! Ontroerend.
En wat een bekend gedicht! Dankjewel Sonja
Het gedicht heb ik geschreven bij het beeld Neergroeien, gemaakt door Siemen Bolhuis. Zie www.neergroeien.nl
Het staat in het Trinitas Gymnasium, in Almere.
Prachtig verhaal van Francis! Als je niet meer denken kunt, maar er alleen nog maar "bent" en dat dan zo duidelijk wordt dat behoefte aan liefde en intimiteit nooit over gaat. Liefde zit toch ook juist in de kleine dingen, in de ander laten weten dat je er bent.
Het verhaal van Francis over deze twee bewoners van Zorgcentrum De Archipel heeft mij diep geraakt. Wat is het mooi dat in de gesloten afdeling, de bewoners de mogelijkheid hebben rust en warmte bij elkaar te zoeken en te vinden.
Wat een overgave.....
Dat slaat op het filmpje van Ab.
Een beeld zegt zoveel meer dan woorden, denkt men over het algemeen, maar voor mij is wat Francis heeft geschreven het perfecte voorbeeld van de kracht van het geschreven woord.
Wat een prachtig beeld, dankjewel Francis!!
Jouw verhaal brengt mij terug naar mijn kinderjaren toen ik met mijn zussen en broer een bed deelden; 2 aan het hoofdeinde en 2 aan het voeteneinde. Wellicht is het voor de 2 hoofdrolspelers in de zorgafdeling ook een dierbare herinnering die ze zo samen blijven koesteren.
Prachtig! Ontroerend.
Baltus Wigersma heeft er een mooi kunstwerkje over gemaakt: "Bed", tot en met morgenmiddag geëxposeerd in Museum Nagele.
Om met Rob van den Broek te spreken: ik zou willen dat ik dit had gemaakt.
Waar het verhaal van de Dag van de Arbeid een beschouwend verhaal is, is deze bijdrage emotionerend. Dank hiervoor.
En dank voor het zo liefdevol omgaan met onze ouderen. Ook dat verdient alle lof.
Reactie toevoegen