De Dag van het Verdriet

Praat me er niet van,
want ik kan het je toch niet allemaal uitleggen. 
Laat me maar huilen. 
Er wil iets uit. Ik kan het niet verwoorden.
Huilen helpt me beter.

Huilen is cultuurgebonden, ja zelfs geslachtsgebonden en we doen het allemaal. De een vaker dan de ander. Dat wel. Je kunt huilen gebruiken om je zin te krijgen. Je kunt huilen, omdat iets je diep raakt en je je geroerd voelt. Huilen van geluk, van het lachen, van pijn, zowel lichamelijk, geestelijk als spiritueel.

Soms lucht huilen op. Soms maakt het me zo moe, dat ik de volgende morgen met dikke ogen wakker word en er niet uit zie. Dan wil ik een deken over mijn hoofd trekken en gewoon bij het gevoel kunnen blijven dat het huilen op gang heeft gebracht. 

Wanneer ik ongesteld ga worden, zoek ik als het ware een reden om te kunnen huilen. Desnoods maak ik wat ruzie of raak ik 'expres' is kwijt, waardoor ik weer wat extra spanning voel en ik uiteindelijk kan huilen. Dan word ik gemakkelijker ongesteld.

Ik heb me behoorlijk het slachtoffertje gevoeld in dit leven. Ik had het gevoel dat ik er werkelijk niets aan kon doen wat er met me gebeurde en doordat ik slecht aansluiting vond in de wereld. Deze wereld van ego was me zo vreemd. Vreemd, doordat ik Wist dat het er heel anders uit kon zien. Ik had het gevoel dat niemand me begreep, hoe ik ook mijn best deed om iets uit te leggen. Of misschien wist men niet hoe te luisteren naar mij. Door te huilen kreeg ik aandacht en ik heb me wat zitten huilen op mijn moeders schoot. Helaas moet ik me blijkbaar nog op die manier gedragen om ' contact'  met haar te maken, dus ben ik met langskomen maar gestopt. Ik koester haar in mijn hart. Met haar gedragingen kan ik niet overweg. Die staan zo ver weg van de mijne, dat ik te veel maskers op moet zetten om überhaupt nog iets met haar te communiceren. Ze is en blijft mijn moeder. Ja, dit doet me verdriet. Ze leeft nog en toch kan ik niet met haar communiceren.  Ze heeft me gebaard, groot gebracht en opgevoed naar haar beste kunnen en toch laat ik haar gaan, hoe eenzaam ze zich ook voelt. Ik diende me los te maken van zoveel en zovelen, om mijn EIGEN LEVEN te kunnen leven op aarde en dat is zeker niet alleen in dienst van mij. 

Huilend heb ik heel veel losgelaten. Ik was een vat vol met spanning, decennia lang, en ik heb stap voor stap die spanning eruit gehuild, geschreeuwd, gevloekt en gepoept. Het leek wel alsof het er aan alle kanten uitkwam en ik kon niet anders, want ik wilde mijzelf terug. Het was vaak rauw. Het huilen kwam van zo immens diep in me, dat het leek alsof ik er dood aan zou gaan. Liefdes die me verlieten en die ik verliet...omdat ik Wist dat ik verder diende te gaan om MIJ terug te vinden in MIJ, en niet in JOU. Dat Loslaten bracht vaak zoveel Verdriet met zich mee, dat ik het gevoel had dat mijn hart het begaf, dat die het gewoonweg niet meer bol kon werken. Ach mens, ken je dat gevoel? Ken je het gevoel dat je het gewoonweg niet meer trekt en overmand wordt door dat gevoel van Verdriet of druk je het weg met eten, drinken, te veel werken, sporten, denken, t.v.-kijken of wat dan ook? Durfde je het aan om het te voelen, om het door je heen te laten stromen? Kon je het laten plaatsvinden zonder zielig te doen, jezelf of een ander te veroordelen? Was het weer eens zo ver, dat je vast zat in je eigen normen- en waardenstelsel, dat je ogenschijnlijk zoveel houvast gaf, maar dat je Vreugde, je Ziele-Leven niet diende? Waarvan je wist dat je een ander pad diende te bewandelen, ook al was dat nog zo onzeker?

Of was jij man? Mocht je niet huilen? Deed je liever stoer, of ging je grofweg in je hoofd zitten en bedacht je wel weer wat om er (on)bewust omheen te zeilen? Was je wel mannelijk genoeg? Voldeed je wel aan hoe een man zich anno 2013 toch nog dient te gedragen? Was je bang afgekeurd te worden op het uiten van je ware gevoel? Mannen hebben het wat huilen betreft lastiger dan vrouwen. Vrouwen mogen huilen. Ze worden zelfs ingehuurd om bij uitvaarten te huilen, betaald en wel. We misbruiken het echter wel, hoor. Wij weten precies wanneer we het huilen in dienen te zetten om iets voor elkaar te krijgen. Het verzwakt dus ook, want er gewoon over praten, het benoemen van wat er is en geen controle te (willen) hebben over de reactie van een ander, is toch efkes wat onzekerder dan huilen. Daar voelen wij ons, vrouwen, wel comfortabel bij.

Maar weet je..... Weet je dat er ook veel gehuild word terwijl er boosheid gevoeld wordt? Weet je dat we huilen, omdat dat meer geaccepteerd is dan boosheid, woede? Woede is een opeenhoping van niet geuite boosheid. Met huilen is het veilig naar iemand toe komen en naar je toe laten komen. Boosheid lijkt onveilig. Boosheid heeft een hele andere energie. Dan komt er een energie vrij die stevig naar buiten toe is gericht. Huilen is meer naar binnen gericht, ook al komen de tranen naar buiten. We slikken dus met z'n allen veel boosheid in. We slikken ook veel boosheid weg met pillen, medicatie of recreatief. We denken er zo wat aan te doen. Niet dus. 

Ik ben opgegroeid met het gevoel dat boosheid niet veilig was. Mijn vader was hartpatiënt en als hij boos werd, echt boos, nou, dan lag hij op de grond, te snakken naar adem. Dan dacht ik dat hij zou sterven...dus ik werd als kind en puber weinig boos. Constipatie alom. Niets hielp. Gruwelijke buikpijnen en ik slikte mijn boosheid in. Wist ik veel. Ik deed lief en daar hoort boosheid niet bij. Ik huilde mijn boosheid eruit. Tot op een dag dat ik in Amerika was. Ik ben er drie jaar geweest en heb er menig workshop gedaan, want het was me wel duidelijk dat er een puinhoop in mij leefde die ik tot orde wilde kunnen (laten) brengen. Ik deed workshops die op vrijdagavond begonnen en zondagavond eindigden. Op een vrijdagavond deden we een oefening dat we boos moesten worden op God. (voor mij op het Goddelijke) en ik kon het niet. Ik schaamde me rot en voelde me uitermate oncomfortabel. En een geschreeuw om mij heen, een lawaai, en ik voelde me zo immens onveilig...en ik deed het niet. Op een gegeven moment stond de hele zaal met circa 100 mensen om mij heen te wachten op mij om boos te worden. De druk was hoog. Ik wist dat ze bleven wachten totdat ik het wel zou doen en ik was te lief, zo dacht ik toen, om ze tot zondagavond te laten wachten en hun week-end te verknallen. Een schreeuw kwam uit me en ik voelde mijn buik openscheuren. Niet echt natuurlijk, maar van binnen. Sindsdien was ik veel minder vaak geconstipeerd en heb ik jaren boosheid uit mij zien en voelen komen. Een eindeloze reeks van opgekropte woede. Woede, door levenslang me niet gehoord te voelen, gezien, begrepen en ga zo maar door. Woest was ik en ik herkende zogenaamd mijzelf niet meer. En toch, beste mensen, toch voelde het op de een of andere manier op zijn plaats. Het klopte. Het was moeilijk voor mensen om mij heen. Het vuur kwam uit mijn ogen. Men was ook wel bang voor mij en ik zelfs ook voor mijzelf.

Na jaren situaties aangetrokken te hebben om die boosheid te kunnen verwerken, begon ik weer vaker te huilen.  Huilen en boosheid zijn twee kanten van dezelfde munt, wat mij betreft. Het ligt net zo dicht bij elkaar als geluk en ongeluk, huilen en lachen en dergelijke. Langzamerhand huilde ik m'n ellende eruit. Ik wilde zo graag mijZelf zijn. Zo ontzettend graag, niet bewust wetende wie dat dan zou zijn. Ik wist niet wat ik wilde worden, behalve dat ik juf wilde worden. Ik ben Frans en Duits gaan studeren en heb het niet afgemaakt. Ik had mensen heel wat anders te leren: JeZelf worden en blijven.

Nog kan ik me verdrietig voelen. Ik zie hoeveel mensen met hun Ziel onder hun arm lopen. Zovelen die nog maskers dragen, die aan het overleven zijn, die emoties misbruiken in plaats van gebruiken als aanwijzing voor waar ze met zichzelf heen dienen te gaan. Hoe meer Harmonie je in jeZelf hebt, des te meer Harmonie kun je verspreiden. Het begint bij jeZelf en nergens anders.

Heb je verdriet, geef het dan de ruimte. Het spoelt schoon en lucht op. Laat het er zijn. Geef het woorden. Teken, boetseer, vind iets wat je kan helpen je verdriet te ondersteunen. Als iets er mag zijn, voelt het zich gehoord, serieus genomen en komt er ruimte voor wat anders. Misschien heb je wel verdriet om iets heel anders dan je denkt steeds om te moeten huilen. Misschien heb je wel zoveel passie in je en voel je dat je het maar geen plek kunt geven in deze wereld. Misschien voel je je onmachtig en hou jij jezelf steeds weer voor dat je als zijnde één mens geen verschil kan maken. Wie zegt dat? Of gebruik je het als excuus om de onzekerheid van de stappen die daar aan verbonden zijn niet aan te hoeven gaan? 

Waar huil je eigenlijk om?

Echt?

Weet je het zeker?

Ach, laat ook maar.

Huil en laat het er net zo zijn als de rest van het scala aan emoties,

dus ook 

GELUK

Ik ben AnkhA, Levenskracht.
Ik ondersteun mensen op diverse wijzen terug naar zichZelf.
Het is aan jou de keuze of je dat werkelijk wilt of niet.

In Liefde,

AnkhA Bukara
Vrijdag 22 november
De Week van de Verbeelding

Besef In-Zicht
www.besefinzicht.nl