Achtergronden 15 - Wendela van Lynden

Wendela van Lynden – Zonder titel

Het werk dat ik tegenwoordig maak, is gemaakt van afvalmateriaal. Dit werk heb ik bijvoorbeeld gemaakt van de kartonnen schalen bij Albert Heijn waar de appels en kiwi’s in liggen, bananendozen, het papier waar tomaten in worden verpakt. Het was allemaal restmateriaal, materiaal waar de meeste mensen aan voorbij lopen – daar maak ik nieuw werk van. Soms krijgen die kunstwerken organische vormen. Een vorm die in dit geval doet denken aan een peul misschien, een cocon. Het heeft ook iets levends en vlezigs.

Ik maak mijn werk zeker niet voor de eeuwigheid. Het zou zomaar kunnen dat ik het werk na een tijdje weer afbreek en delen ervan hergebruik. Ik wil dat het even gezien wordt, dat wel, maar ik hoef het niet te bewaren. Het maken ervan, de energie die me dat geeft is waardevol, daar gaat het me in eerste instantie om.

De transformatie van afgeschreven materiaal naar materiaal in een nieuwe context en ook de transformatie die in de natuur zo vaak voorkomt, zijn te vergelijken met de transformatie die ik zelf heb doorgemaakt. Ik ben niet meer de Wendela van jaren terug.
In de eerste periode van mijn kunstenaar carrière was ik schilder. Ik had toen ook nog een baan in de zorg. Ik ben nu blij dat ik beide moest loslaten! Als ik terugkijk op die manier van werken, had ik mijn focus vooral gericht op de buitenkant. Mooie kleuren, esthetisch en aansprekende schilderijen … zonder veel diepgang. Ik heb bijna alles weggegooid uit die tijd.
Je zou kunnen zeggen dat de cocon symbool staat voor mijn eigen transformatieproces. Ik kan niet zeggen dat mijn kunst anders werd doordat ik zelf anders werd, of dat ik anders ben geworden doordat ik anders ben gaan werken. Het is een wisselwerking geweest. Toen ik eenmaal op dat pad liep, kon ik niet anders dan het volgen. Ik huurde een groot atelier, ik leerde lassen, ik volgde workshops voor ruimtelijk werk en nog steeds ga ik dagelijks met groot enthousiasme naar mijn atelier. Ik werk nu vanuit mijn hart. En ik ben nu meer overtuigd van en trots op mijn werk dan ik vroeger was. En ruimte innemen, dat durf ik nu ook. Ik maak nu geen muurbloempjes meer, maar grote objecten die gezien willen worden.  

Ik gooide heel veel spullen weg, ik koop ook nauwelijks nieuwe dingen, zelfs geen materiaal voor mijn objecten. Dat vind ik wel op straat en in bakken voor restanten. Ook de metalen waar ik soms mee werk, die vraag ik bij de ijzerhandel. Er is zoveel dat wordt weggegooid.
Het afbraakproces vind ik mooi. De kringloop van het leven, het afsterven en bloeien. Dat zie en voel ik allemaal als ik met het materiaal bezig ben.  En uit die bergen afval maak ik dagelijks nieuw leven.