Johanna

Johanna Braeunlich is keramist. Vakmanschap is essentieel als je keramiek maakt; dat vakmansschap heeft ze geleerd toen ze in Duitsland de opleiding deed voor pottenbakken. 

Misschien is het in haar geval wel passend om haar werk vanuit de taal te benaderen - Johanna is namelijk Duitse; Nederlands is haar tweede taal geworden. Om kunst te kunnen maken, moet je vanuit vakmansschap groeien naar een eigen taal, een beeldtaal, een eigen idioom. Je moet als het ware een taal gaan spreken die nog niet bestond. 

Kunst is voor Johanna haar derde taal. De taal die ze spreekt is veelzijdig. Zo veelzijdig dat je niet kan voorspellen wat haar volgende werk zal zijn. Dat hangt af van de vraag die haar gesteld wordt, wat op haar pad komt, waar haar gevoel op dat moment naar uit gaat.Ze weet wel op welk terrein ze zich wil ontwikkelen: in de openbare ruimte. Niet de grote monumentale objecten, maar de intieme en verhalende werken in parkjes of kleine objecten van keramiek in straten. Of een tegeltableau in de ontvangsthal van een flat. Daar heeft ze ervaring in en daarmee heeft ze bewezen dat haar werk daar goed past. Naast keramiek maakt ze ook tekeningen, schilderijen en objecten van andere materialen. Soms schurkt haar werk tegen het commerciële aan. Dat is haar marktgerichte kant. Ze maakt series kopjes, schalen en zo heeft ze ook een hangende fontein ontworpen die zomaar door veel mensen gekocht kan gaan worden. Maar ze kan ook werk maken waarvan van te voren eigenlijk al voorspeld kan worden dat niemand het wil hebben. De duivel op de stoel zie je niet zo snel in een huiskamer zitten. Dat deert haar niet. Als ze het vanuit haar innerlijk moet maken, dan maakt ze het. Je zou kunnen zeggen dat ze aan de ene kant volledig vrij is, maar dat haar vrijheid tegelijk wordt gestuurd, aan banden wordt gelegd door haar gevoel - die is haar opdrachtgever, haar raadgever. Doe daar de Duitse degelijkheid bij die zorgt dat haar werk aan de regels van het vakmansschap voldoet en je hebt een Hollandse Nieuwe, een Holländische Neue. 

Dat ze zich in Almere thuis voelt, is niet zo gek. Een stad die zichzelf nog steeds aan het vormgeven is.