De dag van de toekomst
woensdag 21 januari | Dag van de Toekomst
Er zijn mensen die zeggen: 'Het is altijd nu'. Wat geweest is, is geweest. Je kunt daar geen invloed meer op uitoefenen. Omdat wat komen gaat ongewis is, kan je ook daar je macht niet inzetten. Sterker nog, het mijmeren over wat geweest is en het najagen van geluk dat je mogelijk in de toekomst ten deel zal vallen ondermijnt je geluksgevoel in het nu.
Het is beter om je daarom met toegewijde, niet-oordelende, niet-afgeleide aandacht op het hier-en-nu te richten en het toe te laten zoals het is. Mindfullness is populair.
Zondagavond NPO2 Tegenlicht. Twee nieuwe helden die zich juist focussen op de toekomst en zich daarover oprechte zorgen maken: Thomas Piketty en Naomi Klein. Piketty adresseert de toenemende ongelijkheid tussen rijk en arm als fnuikend voor onze democratie en voor het voortbestaan van onze huidige westerse samenleving.
Klein ageert tegen de loskoppeling van het neoliberale kapitalisme en de klimaatsverandering. CO2 is niet het probleem, maar kapitaal. Zij stelt dat de klimaatsverandering het product is van onze kapitalistische systeem dat zij failliet verklaart. En velen inmiddels met haar. We kunnen nu twee vliegen in één klap slaan: ophouden met het amechtig groei-denken, een radicaal ander perspectief op energie innemen en daarmee ons economisch denken en handelen kantelen. Van de politieke en de kapitalistische elite zal de verandering niet komen, zegt Naomi. Ik, jij, wij zullen de handen ineen moeten slaan. Wij zijn het onszelf, onze kinderen en kleinkinderen verplicht.
Ik begrijp heel goed wat Thomas Piketty en Naomi Klein betogen. Sterker nog: ik ben het van harte met ze eens. En tegelijkertijd voel ik mij zo onmachtig. Als zelfs een crisis van zes jaar geen fundamentele wijzingen tot stand heeft gebracht. De rijkste 1% van Nederland bezit nu al 26,6 % van het private vermogen en de schulden van de minst vermogenden zijn verder gegroeid. Waar moet ik nu mijn energie insteken? In collectieve zonnepanelen of windmolens? In petities schrijven, demonstreren?
Of toch maar naar binnen mindfull mediteren om het geluk in het nu niet gedachteloos en gevoelloos voorbij te laten gaan?
Ik weet het niet meer.
Welke hoop doet leven? Dat het altijd zal gaan zoals het gaat, zoals de seizoenen van een jaar. Jaar in, jaar uit. Sunrise, sunset. Dat we met onze levens onderdeel zijn van dat grotere geheel.
Ik ben van de school van de Stoïcijnse Levenskunst en doe mijn best om daarin te handelen. Dat lukt me vaker niet dan wel, maar ik maak wel vorderingen. Acceptatie is het sleutelwoord. Op elk moment accepteer je wat is en ben je daar gelukkig mee. En tegelijkertijd wil je vorderingen maken. Je leven als kunstwerk vervolmaken. Je mag dus niet passief achterover leunen wachtend op wat komt. Je zult actief moeten handelen. Ik probeer dat dan maar te doen daar waar ik mijn invloed kan laten gelden.
Met kleine handelingen kunnen we grote veranderingen tot stand brengen. Die hoop doet mij leven in het nu en richting toekomst.
Door Ab van Luin
Reacties
Ik ben stil vandaag. Ab, zoals altijd raak je me. De toekomst en Ab voor altijd met elkaar verbonden vanaf vandaag. Ik geloof daar wel in.
Indrukwekkend Ab zoals altijd. Ook ik ben van het kleine geluk, het kleine handelen dat tot verbeelding spreekt. Dicht bij huis en begrijpelijk.
De toekomst van de wereld is voor ons slechts te bevatten als we onze jonge geschiedenis naast de tijdbalk leggen en stil worden. ik besef dan dat we in een afbrokkelende westerse dominante samenleving verblijven en het tijd wordt om ons weer terug te trekken in onze rotswoningen en onze herinneringen met een scherf cd op de rotswand te krassen.
Opgegroeid in een gereformeerd milieu, overigens vrijzinnig, niets traumatisch aan overgehouden, en met de Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep [VPRO opgericht 1926], in die zin positief beleefd en beleden, voert het woord ”toekomst” mij onmiddellijk terug naar een prachtige eerste regel van een lied van de vergeten dichteres Jacqueline E. van der Waals:
’Wat de toekomst brenge moge,
Mij geleidt des Heren hand’
Dat leek me geweldig en heel geruststellend en wat wilde ik er graag in geloven! Dat bleek echter al gauw andere koek te zijn! Koning Willem-Alexander had blijkbaar met dat tweede deel van die zin ook moeite. Toen hij op 30 april 2013 de tekst citeerde bij de aanvaarding van zijn ambt, veranderde hij de portee: "Wat de toekomst brenge moge, weet geen mens."
Wat de toekomst brengen moge,
Mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de oogen
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig kalm gemoed!
Jacqueline van der Waals, heeft de tekst geschreven in het begin van de jaren ’20 van de vorige eeuw, kort voor haar dood. Ze wist toen al dat ze maagkanker had. Met de dood voor ogen dichtte ze dus deze tekst. [Opgenomen als gezang 913 in het nieuwe protestantse liedboek] Als je dat weet krijgt de tekst naar mijn idee een andere lading. "Moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land."
En: "Leer mij volgen zonder vragen." Het is dus niet de tekst van een rijk iemand die zich onttrekt aan verplichtingen. Het is de tekst van een vrouw die het einde onder ogen ziet en moedig de laatste stap maakt die een mens in het leven moet maken: de stap van het loslaten.
Kijk en nu kom ik in de buurt van een kleine verbinding die ik wil maken, los van ’s Heeren hand en Vaders goed doen, dat dan weer wel, die leidt naar het prachtig geschreven essay van Ab van Luin, waarin hij schrijft dat acceptatie het sleutelwoord is!
Ga er maar aanstaan. Maar toch...zo is het maar net!
Ik deel volledig je conclusie Monica. Acceptatie, durf en doe het maar, ga het maar eens aan. Ik vrees Baltus dat ik toch iets te veel gewend en verwend ben in mijn warme gezellige omgeving.
De toekomst, zo makkelijk gezegd. En als je onbekommerd leeft, dan is de toekomst ook een hoopvol en makkelijk gegeven...we zien wel.
Ik heb nu twee mensen in mijn directe omgeving die van hun onderzoekende arts een mokerslag-bericht hebben gekregen. Dan is de toekomst in een klap een woord dat je niet zomaar meer kunt uitspreken. Hoe fijn was het om naïef te zijn en te kunnen zeggen dat we wel zouden zien.
Ik begin elke dag opnieuw en weiger te speculeren over wat zal komen. Elke nieuwe dag is een nieuwe kans.
Reactie toevoegen