De dag van de koestering

Mijn jeugd in Suriname…
door Claudine Terlaan

Sinds mijn vierde woonde ik bij mijn oma in Suriname. Zij was de oma van mijn moeders kant. Ik wist niet precies waarom dat zo was en dat was ook niet erg, want ik kreeg een liefdevol thuis. Bovendien kwam mijn vader iedere week op zijn brommer langs en bracht ons boodschappen en gaf mij zakgeld. Ongeacht de weersomstandigheden was hij er altijd. Daarom was mijn vader mijn held! Je zou denken dat ik mijn zakgeld opsnoepte, maar dat deed ik niet. Ik gaf het aan mijn oma omdat ik zag hoe enorm zij altijd haar best deed om voor iedereen te zorgen. We hadden het financieel niet breed, maar er was saamhorigheid, liefde en altijd genoeg te eten voor iedereen. Oma oordeelde nooit over iemand en de deur stond altijd voor iedereen open. Ze had een betoverende lach. Geen uitgelaten lach, maar een brede glimlach van oor tot oor, alsof de zon op haar gezicht scheen. Ik vond oma haar eigenschappen heel mooi.

In de grote droge tijd in Suriname speelde ik altijd in m’n eentje; ik was heel erg op mezelf. Ik zat op de zandweg, bedekte mijn voeten met het warme zand en zat daar soms urenlang. Er was nauwelijks verkeer, want ik woonde buiten Paramaribo op het platteland. Soms moesten we lopend naar school en terug. Onderweg kwamen we dan langs fruitbomen die we moeilijk konden weerstaan. De geuren van mango’s, mandarijnen en ander lekker tropisch fruit waren zo heerlijk!

Oma leerde mij koken. Drie kilometer bij ons huis vandaan was de buurtsuper. Oma kocht soms haar boodschappen op krediet bij deze winkel. Ze had geen onderwijs gehad, dus liet ze mij de boodschappen doen. Ze kon niet schrijven, noch lezen, dus maakte ik de boodschappenlijst altijd. Af en toe voegde ik een pakje koek aan de lijst toe, voor op de terugweg. Ondeugend was dat eigenlijk, maar ik had geen angst. Oma is er nooit achter gekomen en winkelier Tonny heeft ook nooit wat verteld. Volgens mij wist hij het wel, maar zei hij niets vanuit medelijden met mij. Ik heb wel spijt gehad dat ik van haar goedheid gebruik heb gemaakt. Want oma was ook iemand die als ze lekkernijen kocht, iedereen ervan gaf, ook al was het nog zo klein of weinig.
Ik heb tot mijn elfde bij haar gewoond; dat was de beste tijd uit mijn jeugd! Ik ben oma dankbaar om wie ik nu ben.

Bij mijn vader was het ook fijn. Het was bij hem anders dan bij oma, maar ook  met veel warmte en liefde en zorgeloos. Mijn mening telde bij hem en ik mocht alles. Hij gaf mij mijn eerste fiets waar mijn zus me op leerde fietsen. Ik belandde steeds in de sloot, omdat ze zei dat ik mijn ogen dicht moest houden.
In de grote regentijd speelden we vaak met z’n allen in de tropische regen. Daarna zaten we met een kopje warme thee op de bank na te genieten van de regendruppels op het zinken dak. Dan rook je de geuren van de jasmijnbloemen en rozen en kon je wegdromen.

Pas in mijn tienerjaren heb ik mijn moeder beter leren kennen. Mijn moeder was zo lief en zacht als haar moeder. Mijn moeder was een heel hardwerkende vrouw. Ze was een vrouw die iedereen hielp. Zij kon mensen met planten en kruiden helpen en deed dat vanuit liefde en belangeloos. Ze ging dan de bossen van Suriname in en gebruikte de medicinale planten om mensen te behandelen. Ik steunde mijn moeder door haar kamer op te ruimen en het huishouden te doen. Helaas heb ik mijn ouders niet heel oud zien worden. Ze stierven allebei op 64-jarige leeftijd. 

Ik ben blij met wat ik allemaal van mijn oma en vader heb meegekregen! Ik ben blij en dankbaar dat ik mijn moeder heb mogen leren kennen! Opvoedingen kunnen verschillen, maar het is de liefde die er toe doet! En de liefde van deze drie mensen hebben mij een heel rijke erfenis meegegeven! 

Klein Geluk
door Caroline in’t Veld 

Het is 10 uur zondagmorgen
Het is tijd voor een ontbijt
Nog heel even de stilte
Nog heel even de tijd

Met wat bladeren door de kranten
Zazou op schoot zoals altijd
Nog heel even de stilte
Nog heel even de tijd

Is je leven in een oogopslag
Zo stilletjes, zo klein
Om je innig te omarmen
Zodat jij jezelf kunt zijn

En natuurlijk is het gekkenhuis
Het feest nooit groot genoeg
Maar het leven moet je vieren
Zowel thuis als in de kroeg

Maar nog heel even de stilte
Nog heel even de tijd
Maken dat je op die morgen
De wereld te rijk kunt zijn

Het liedje “Klein geluk” schreef ik voor Ben Brugman. Aan de Duwweg wist hij met collega’s Tijn en anderen deels letterlijk uit afval een wereld op zich te realiseren, waar mensen die opnieuw een baan zoeken begeleiding krijgen op een bijzondere manier. Daardoor werd Ben met de collega’s gisteren in de nieuwjaarsreceptie in Almere Buiten benoemd tot Buitengewone Buitenaar.

Waarom nu in dit stuk aandacht voor Again? Het “dorpje aan de duwweg” demonstreert iets bijna kinderlijk eenvoudigs aan ons. Koesteren is anders kijken. Naar mensen. Naar spullen. De mooie kanten willen zien en naar boven halen, zodat anderen ze ook zien. In de week van de Verbeelding noemen we dat Kunst, met grote of kleine letter K. Bij Again noemen ze dat “helemaal niets bijzonders” en zien ze bouwmaterialen waar wij afval zien.

Als het zo simpel kan zijn, zou je zeggen: koesteren kun je leren. Probeer het eens, in deze week van de verbeelding. Probeer eens zaken die je waardeloos vindt, weer van waarde te laten zijn. Voor jezelf, of voor iemand anders. Geef weg, deel uit, recycle of maak schoon. Doe iets kleins, niet te ambitieus. En heel belangrijk, niet vergeten: Geniet ervan!