Het jaar van de Verbeelding - Chaos
Chaos
Door Louise Gregoire
Vanochtend kreeg ik een telefoontje van Hein. Een zinnig gesprek van mijn kant kwam er niet uit. De reden daarvoor is dat ik gisteren te horen kreeg dat mijn dierbaarste en liefste vriendin is overleden. Daardoor moest ik alsmaar huilen. Ik wist dat Didi ziek was, maar niet dat het zo ernstig was. Dus dit nieuws bracht bij mij een schok teweeg. Ik ken haar bijna vijftig jaar en we hebben veel lief, maar vooral ook leed gedeeld.
Ik ben een weduwe van 78 jaar. Ben al achttien jaren alleen. Maar soms lijkt het alsof de dood van Peter weer dichterbij komt. Hij was een aimabel en avontuurlijk persoon. Als hij lachte, dan was de kamer vol, bij wijze van spreken. Het is niet zo dat ik eenzaam ben, maar toch voel ik me vaak alleen.
Want ik mis weerklank in deze gecompliceerde en moeilijke maatschappij. Ik kan er soms niet mee uit de voeten van wat er allemaal om me heen gebeurt.
In de eerste plaats de vluchtelingen. Persoonlijk vind ik dat deze mensen geholpen moeten worden. Maar hoe? Jonge mensen wachten soms jaren op een huis. Ook hebben we zelf al duizenden werkelozen. Dat mensen schreeuwen en actie voeren en anti vluchtelingen zijn, vervult me met schaamte. Maar wanneer ik op tv zie dat er ook Afrikanen komen, irriteert me dit. Ook al zijn het arme sloebers. Meestal komen ze uit landen met corrupte regeringen. In veel Afrikaanse landen leeft de top in overdadige weelde. Ze steken geen geld in onderwijs en gezondheidszorg. Moeten wij er dan voor opdraaien? En ik geef ook toe dat ons land, zoals wij het kennen, ontwricht wordt.
Ik woon mooi en kom financieel niets tekort. Toch voel ik me daar soms schuldig over. Van de andere kant, Peter was vijftien jaar toen hij na de mulo begon als ondergronds mijnwerker. Dat zou tegenwoordig niet meer kunnen of mogen. Inderdaad zijn veel ouderen bevoorrecht. Ik ga niet zeggen dat wij dit hebben opgebouwd. Ik vind dat we het tij mee hebben gehad. En het gaat helaas ook lang niet op voor alle ouderen. Peter ging op latere leeftijd nog studeren en daar pluk ik nu de vruchten van. Ook heb ik in mijn uppie de praktische zaakjes goed voor elkaar. Al moet ook ik rekenen om alles goed te doen. Op sociaal vlak heb ik niets te klagen. “Stik” in de contacten. Ik praat met iedereen, maar ben allergisch voor arrogantie. Ik heb hier een aantal buren die denken dat alleen in het Gooi alles deugt. En dan liefst Laren en Naarden. Nou, daar heb ik niets mee.
Mijn zorgen zijn b.v. een referendum wat er aan komt. Ik heb er nu al zo vaak over gepraat her en der en nog steeds weet ik niet wat goed is. De meningen zijn zo verdeeld. Daarom heb ik besloten om eens niet te stemmen, gewoon omdat ik het niet weet. Al is dat zeer tegen mijn gewoonte.
Enerzijds vind ik dat we te weinig sterke figuren hebben in de regering, anderzijds, zouden we die wel hebben, zou ik dan aannemen wat zij willen of zeggen? Daar ben ik inmiddels veel te eigenwijs voor geworden.
Zorgen maak ik me over de toekomst van de volgende generaties. Gaan zij terug naar de situatie die ik had als kind? Materieel gezien hadden wij niets, maar dan ook echt helemaal niets. Hoepelen deden we met een wiel van een oude fiets. Steltlopen met blikjes waar we een touw door geregen hadden. Enkele boterhammen mochten niet, alleen dubbele, want dat scheelde beleg. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
Einde van dit jaar, en anders zeker volgend jaar, gaan mijn zoon, schoondochter en liefste kleinzoon weer in het buitenland wonen. Dat komt door het werk van mijn schoondochter. Wanneer ik denk aan hun vertrek, kan ik al huilen.
Mijn gedachten kunnen zo op hol slaan dat ik er geen gat meer in zie. Vanochtend hoorde ik aan de radio dat mijnheer Wellink het een slecht plan vindt van de ECB om de rente op nul te zetten. Ik zie dan meteen de hele wereld instorten. Als mijn pensioen omlaag gaat, zal ik deze plek moeten verkopen. En ook dat zal moeilijk zijn. Is er überhaupt belangstelling voor een appartement op de begane grond?
Waarom leef ik toch zo moeilijk. Is dit herkenbaar, of ben ik de enige?
Reacties
Dag Louise,
Je bent beslist niet de enige die zich zorgen maakt over de huidige wereld. En ook niet de enige die in eigen huis een klankbord mist om hierover te praten.Ik woon al 30 jaar alleen en dat ging altijd prima toen ik druk was met kinderen en werk. Sinds 3 maanden ben ik met pensioen en heb meer tijd om kranten te lezen, nieuwsrubrieken op tv te bekijken en over de maatschappij na te denken. Ik word daar niet vrolijk van. De behoefte om hier met anderen over te praten wordt groter. De behoefte om je emoties, zorgen en gedachten te delen. Heel herkenbaar.
Dag Louise, allereerst gecondoleerd met het verlies van je vriendin Didi. Wat een herkenbaar stuk heb je geschreven! Er gebeurt van alles in het/mijn leven en ik noem dat: "Het Leven leeft zich". En het is aan mij om, waar het aan mijn leven raakt, daar iets mee te doen. Na/door het overlijden van mijn dochter ervaar ik het meeste in mijn leven als net zo belangrijk als onbelangrijk. Een vreemd ervaren waar ik erg aan heb moeten wennen. Wat blijft, of juist duidelijker wordt is dat ik keuzes mag/moet maken. Niet kiezen is laten. En in die keuzes ligt mijn vrijheid en dat vind ik vaak heel erg lastig! Ik wens voor je dat je nog heel lang op de jouw vertrouwde plek kunt blijven wonen en het leven zich wat rustig houdt!. Heel veel liefs, Mary
Geachte mevrouw Gregoire,
Ook ik wil u allereerst condoleren met het verlies van uw vriendin - en van uw man, want zulk verlies blijft en dat blijkt ook uit uw bijzondere stuk, waarvoor mijn dank. Wat mij eraan opviel, is, dat u het opgegeven thema 'chaos' zo mooi consistent behandelt - in een brief bijna, een 'schrijven': aan ons als lezers. Met een vraag: aan ons.
Ja, ik zie het ook, die chaotische toestand om ons heen. Ik las vandaag een krantenartikel met de kop "De reacties zijn voortaan het nieuws. De feiten niet meer" (NRC-Weekend, p. 17), dat eea analyseerde. Wat moet dat op den duur opleveren?
Misschien moeten we zelf vooral klein blijven denken. Ik kan het leven mooi maken voor mijzelf en voor de mensen om mij heen. En als dat lukt, spreidt het zich uit - een klein beetje. maar alle beetjes helpen.
Beste Louise,
Je vraag, waarom leef ik toch zo moeilijk, sluit erg aan op je schrijven. Want als ik dat lees, dan is het wel een beetje veel wat in je hoofd ronddanst en dat tezamen met het bericht dat je dierbaarste en liefste vriendin is overleden, maakt het niet eenvoudig om je vraag te beantwoorden. Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vriendin. Bijna 50 jaar lief en leed met Didi gedeeld, dat blijft een deel van je leven en is niet uit te vlakken. Dat hoeft ook niet. Zonder herinneringen leven zou het leven ook vreemd maken.
Je bent heel sociaal met de wereld bezig, dat is mooi, maar gun jezelf ietsje minder zorgen.
Elke eeuw heeft zijn eigen perikelen, lief, leed, lijden en last. Het komt in golfbewegingen die zich telkens herhalen. Alvin Toffler schreef ooit een boek over: ’Toekomst Shock’.
Iedereen die ons is voorgegaan, is kind van zijn of haar tijd geweest. Of dat nu ver voor Chr. was of in de Middeleeuwen, het leven heeft altijd zo zijn moeilijkheden gehad, en geordend of geregeld lijkt het nooit geweest te zijn, tenminste niet als je de geschiedenis er op na leest. En zo zijn wij nu kind van de 20e en 21 e eeuw, met sommigen onder ons nog de pijn van WO 2. Maar het gaat allemaal voorbij. ”Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan”, schreef Louis Couperus. Een mooie zin, vind ik, om de dingen der tijd te kunnen relativeren. Wel moet gezegd worden dat de geschiedenis zich niet in alle opzichten herhaalt. In die zin is de tijd waarin we leven één groot experiment!
Met de huidige en voortschrijdende techniek en sociale media b.v., gaat het er om dat we nog nooit zo snel achter elkaar veranderingen hebben ondergaan.
Daarvoor vonden per eeuw veel minder veranderingen plaats en kreeg de mensheid meer tijd om de veranderingen te verwerken.
De snelheid waarmee momenteel alles gaat vraagt misschien teveel van ons en daardoor lijkt alles chaos te zijn. Want zeg nou zelf,het is toch niet menselijk dat we elke dag via de media het ene na het andere leed krijgen te verwerken? Zou dat nou echt van ons gevraagd worden? Er kan soms zo hooghartig gezegd worden dat we overal onverschillig voor zijn.
Ik geloof er niets van. We mogen, naast ons mededogen, toch ook proberen om onszelf een beetje geestelijk gezond te houden in deze chaotische tijd ?
Met goede groet, Monica Maat
Reactie toevoegen