Emancipatie

Emancipatie – vrouwen en mannen
door Hein Walter

Zou het passender zijn geweest en waardevoller als een vrouw haar gedachten over het onderwerp emancipatie met ons had gedeeld? Misschien wel, misschien niet. Ik hoop in ieder geval dat vrouwen reageren, zodat dit onderwerp op die manier weer in balans komt.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik geloof in waarde-gelijkheid. Geen mens is meer waard dan een willekeurige ander, ongeacht ras, sekse, karakter of talent. Wel is het zo dat de ene mens meer indruk maakt op de wereld dan een andere en in die zin zijn er zelfs geen twee gelijke mensen te vinden.
Het bestaan gaat over ontwikkeling – en dat geldt voor alles: mens, individu, volk, dier, ras, wereld, universum. Alles is voortdurend in ontwikkeling en aan die ontwikkeling dragen alle mensen iets bij. De een draagt iets bij door zichzelf te ontwikkelen, de ander draagt bij door zich te richten op anderen, er zijn mensen die een positieve bijdrage leveren en er zijn er ook met een negatieve bijdrage. Alles wat er gebeurt, gedaan, gezegd én gedacht wordt, speelt een rol.

Mijn stelling is dat emancipatie cruciaal is voor het oplossen van wereldproblemen en alleen al om die reden een ontwikkeling die moet worden gevoed. Of het nu gaat om de verdeling van de welvaart, milieuproblemen, de vluchtelingenstromen en noem maar op, de mannelijke kijk op problemen zal deze zaken niet keren. De denk- en handelwijze van mannen was leidend in de vorige fase van de ontwikkeling van de mensheid, (en daar valt een heleboel over te zeggen, goede dingen en slechte) maar die fase heeft nu lang genoeg geduurd. De wereld is in gevaar en het roer moet om.

Dat het mannelijke deel van de mensheid de afgelopen millennia voorop heeft gelopen, moge duidelijk zijn. Kijk alleen maar even in de geschiedenisboeken, die vol namen staan van beroemde mannen, om te zien dat het mannelijke het voor het zeggen heeft gehad. Natuurlijk kan de mensheid niet zonder het vrouwelijke (heeft dat ook nooit gekund) en als we geschiedenisboeken zouden schrijven die gaan over zorg en opvoeding, over empathie en gevoel, dan stonden die vol met vrouwennamen. Maar die boeken werden vroeger niet geschreven. Tegenwoordig overigens wel en dat is een goed teken.

Mensen hebben zowel mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Iedereen is anders en de verdeling tussen het mannelijke en het vrouwelijke is derhalve bij iedereen anders, maar we zijn allemaal min of meer man en vrouw tegelijk. Vanuit dat uitgangspunt is het heel logisch om te emanciperen. De onderdrukking van de vrouw impliceert namelijk dat het vrouwelijke in iedere man wordt onderdrukt. Onderdrukking is per definitie negatief, dus mannen, waar wachten we op!
Emancipatie? Niet alleen de vrouwen moeten emanciperen, maar bevrijd ook het vrouwelijke in de man.

Ik hoorde onlangs van een vrouw dat ze mannelijke hormonen moest nemen. Ik weet niet precies hoe dat werkt, maar mannelijke hormonen worden door artsen voorgeschreven en helpen soms in het genezingsproces bij kanker. De vrouw vertelde dat haar gevoel verdwenen was, alsof niets haar meer wat deed. Aan de andere kant was ze ook haar twijfel kwijt geraakt en was ze zekerder van zichzelf geworden.
Toevallig hoorde ik via-via een vergelijkbaar verhaal van een transseksueel, een vrouw die man wilde worden en om die reden mannelijke hormonen toegediend kreeg. Ook zij vertelde dat ze zich ongekend zeker voelde, met twee benen op de grond, en geen last meer had van haar gevoel dat altijd voor twijfel had gezorgd.
Dat is op zijn minst opmerkelijk!
Ook opmerkelijk is dat er in onze tijd zo opvallend veel mensen uitkomen voor hun transseksualiteit. Dat is een ander onderwerp en dat laat ik verder rusten, maar er is zeker een verband.

Zorgen de mannelijke hormonen ervoor dat een man zich kan afsluiten voor anderen? Daarom kunnen mannen zonder afleiding beslissingen nemen, denken en werken. En zorgen vrouwelijke hormonen ervoor dat vrouwen zich kunnen verbinden met iemands gevoel, met de gevoelens van de wereld?
Als het zo simpel zou zijn, dan zouden we voor een snelle emancipatie alle mannen vrouwelijke hormonen moeten geven en andersom. Maar nee, laten we dat maar niet doen; we zouden hoogstwaarschijnlijk gedrochten maken van onszelf. Nee, we moeten de wereld veranderen vanuit begrip, omdat we het begrijpen, vanuit inzicht.
Als het waar is dat de vrouwen zich kunnen verbinden met anderen en met de wereld, dan zijn het de vrouwen die de wereld kunnen redden. Zij begrijpen de problemen door ze te voelen. De kans op negatieve beslissingen is kleiner als je voelt welke consequenties je beslissingen hebben.

Mensen zijn zowel lichaam als ziel/geest en we kunnen denken zowel als voelen. Het mannelijke staat voor het lichaam en het denken en het vrouwelijke staat voor de geest en het voelen. Je kunt met iemand meedenken of voor iemand denken, maar denken is voor de meeste mensen een individuele activiteit. Voelen daarentegen is in dat opzicht onbegrensd. Je kunt voelen individueel doen, maar je kunt ook meevoelen met iemand anders en je gevoel met dat van iemand anders verbinden. Letterlijk? Ja, ik geloof van wel. Ik denk dat als je het gevoel zou kunnen waarnemen, je dan zou zien dat het ene gevoelsveld samenvloeit met een ander gevoelsveld. Meevoelen met iemand gebeurt in de wereld van de ziel.
Dat klinkt misschien wat zweverig en het zal ongetwijfeld veel ingewikkelder liggen, maar ik ben ervan overtuigd dat de wereld nu lang genoeg heeft bestaan met een overwicht aan mannelijkheid. Het wordt hoogtijd dat het vrouwelijke deel van de mensheid de wereld gaat besturen. Dat mogen vrouwen zijn, maar dat mogen ook mannen zijn die vanuit hun gevoelswereld leven.
Pas als dat gebeurt, dan zal de wereld in evenwicht komen.