Kunstenaars Flevoland

De dag van de Verveling

afbeelding van Odette

De week van de Verbeelding 26 mei t/m 1 juni
De dag van de Verveling

door Odette Breijinck

Er was eens een vrouw die op jonge leeftijd weduwe werd en achter bleef met vijf jonge kinderen in de leeftijd van 6 tot 13 jaar. De dood zette een dikke streep door het gedroomde leven van haar en haar man. Een verdrietige weg lag in het verschiet, een weg zonder man, maar met die vijf kinderen. Aanvankelijk drukte de grauwe sluier zwaar op het gezin en overheerste het verdriet. We schrijven de jaren '60. De verwachte maatschappelijke status die het beroep van haar man met zich mee zou hebben gebracht (register accountant) werd afgelegd en de maatschappelijke status bijgesteld. Na enige tijd hervindt de vrouw haar weg en voedt, zo goed en zo kwaad als het gaat, haar kinderen op tot volwassen mannen en vrouwen. Natuurlijk gingen er dingen mis, maar over het algemeen verloopt het familieleven harmonieus. Een voor een verlaten de kinderen het ouderlijk huis en gaan studeren en werken. Ze zoeken en vinden een plaats in de maatschappij. De moeder verhuist van de notabele woning naar een eengezinswoning in een vinexwijk. 

Gedurende de opvoeding van de kinderen bleef ze altijd vasthouden aan haar hobby's, muziek en sport. Een vaste avond in de week naar pianoles, om de week naar de thuiswedstrijd van de locale voetbalclub. Geen uitzondering, geen discussie. De kinderen hadden daar wel eens last van; een moeder die naar les ging en de oudste die voor het avondeten moest zorgen. De huishoudelijke taken werden verdeeld onder de kinderen zodat moeder haar handen en hoofd vrij had voor muziek en sport. Maar ook de kinderen werden uitgedaagd een activiteit buitenshuis te kiezen: voetbal, dansen, paardrijden en pianospelen. 

Eenmaal alleen in haar nieuwe woonplaats, het huurhuis in de vinexwijk, gaat ze op zoek naar gezellige cursussen. Ze sluit zich aan bij diverse creatieve bezigheden en vindt haar haar weg opnieuw. Pianospelen doet ze niet meer; schilderen, Tiffany en poppenhuizen zijn nu haar favorieten en met de vele sportzenders op de televisie kan ze kijken wat ze wil, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. 

Op donderdag was het altijd Tiffany-dag; ze was 82 en ging ook die dag weer naar haar clubje. Zaterdag kwam een telefoontje: ik voel me niet lekker. Zondagavond overleed ze, tijdens de uitzending van haar lievelingsprogramma Studio Sport. Ze had zich in haar hele leven niet één dag verveeld. 

Er was eens een vrouw die op jonge leeftijd een relatie kreeg met een wat oudere man en ze kregen vier kinderen. Uit een eerdere relatie had de vrouw al twee zonen. De man en vrouw werkten hard. Aanvankelijk nam oma, de moeder van de vrouw, een deel van de opvoeding van de kinderen voor haar rekening, zodat moeder kon werken. In die voorschoolse tijd was oma een soort moederfiguur. De relatie tussen de man en de vrouw was niet onder een gelukkig gesternte geboren en er werd vaak ruzie gemaakt in aanwezigheid van de kinderen. Ondanks het harde werken was er sprake van armoede in het gezin. Er was nooit geld voor een uitje, een hobby, of een lekkere maaltijd. Een enkel gebakje werd door de vrouw in aanwezigheid van de kinderen door haar alleen verorberd. Op het moment dat de man ongeneeslijk ziek bleek, besloten ze te trouwen, zodat de vrouw aanspraak kon maken op overheidssteun (AOW). Naar zijn overlijden hernam de vrouw haar werk in de winkel. Toen alle kinderen uit huis waren deed zich de gelegenheid voor op grond van regels voor familie-hereniging een huurhuis in Flevoland te betrekken. Ze kon nu haar rol als oma voor haar kleinkinderen vervullen en genoot daar van. 

Toen zij met pensioen ging, viel ze in het grote zwarte gat. Haar rol als oma nam ze iets te strikt op en soms vervulde ze meer de rol van moeder dan van oma. Dit werd uitgesproken en ze verzuurde, niet in staat een positieve vingerwijzing op te pakken. Ze voelde zich eenzaam, onbegrepen en alleen. Ze had nooit geleerd iets voor zichzelf te doen, nooit de kans gekregen voor de lol een boek te lezen of een sport te beoefenen. Op 73 jarige leeftijd overleed ze na een lange periode met ziekten en kwalen. Op haar grafsteen zou haar lijfspreuk kunnen staan: hoe komt de dag toch om?  

De moraal van dit verhaal: de ene vrouw is mijn moeder, de andere mijn schoonmoeder. Voldoening en verveling liggen dicht bij elkaar. 

Reacties

afbeelding van Michiel Katsburg

Indrukwekkend! Niet dat ik mij het afgelopen jaar heb verveeld, maar ik heb wel mijn creatieve uitlaatklep gemist. Morgen maar eens met een hamer en beitel aan de slag.

afbeelding van Yolande

Klopt helemaal! Ik weet niet wat vervelen is!! Er is altijd wat te doen...

afbeelding van Sabeth

...en ik kan het al raden: de eerste was uw moeder, zij heeft de positieve insteek en levensopbouw doorgegeven aan haar dochter. De vraag blijft nou: heeft de schoonmoeder haar bekrompen gezindheid/instelling wederom doorgegeven aan haar zoon?
De beschreven instelling wordt vaak al zichtbaar als het koophuis van een gezin 'af' is en de kinderen zelfstandig worden. Gaan de ouders zich vervelen - samen of een ieder voor zich - of gaan ze nieuwe uitdagingen zoeken totdat de kleinkinderen zich aandienen. In deze periode ontstaan vaak onleefbare gezinssituaties die de partners in de drukke begintijd niet als 'verveling - vervelend' hebben herkend zoals "...De relatie tussen de man en de vrouw was niet onder een gelukkig gesternte geboren en er werd vaak ruzie gemaakt in aanwezigheid van de kinderen."
Mooi beschreven en heel herkenbaar!

afbeelding van Mary Fontaine

Met heimwee denk ik wel eens terug aan de zondagmiddagen uit mijn jeugd waarop ik tegen mijn moeder zei" "Mam, ik verveel me zo!" En dan had ze allerlei suggesties waarop ik consequent het antwoord had: "Geen zin in." Blijkbaar had ik alleen maar zin om me te vervelen en gewoon heerlijk niets doen. "Lui" zijn. Een fantastische kwaliteit tegenover het almaar bezig (moeten) zijn, of bezigheden zoeken. Vandaag ga ik me heerlijk vervelen.

afbeelding van Ninette Koning

Ha ha, heel herkenbaar, Mary!

Je vervelen is eigenlijk heel belangrijk. Er ontstaan dan allerlei nieuwe kansen, ideeën en mogelijkheden.

afbeelding van Gonny Geurts

"Aan hard werken is nog nooit iemand doodgegaan", zei de moeder altijd. Wel maakte ze plannen voor na haar 65e. Ze stierf op haar 64e.

afbeelding van Baltusw

Misschien zijn er twee soorten verveling
Verveling waarbij de tijd drukt op je leven en geen invulling van de lege ruimte plaatsvindt.
Verveling als voedingsbodem van de fantasie, van het creatief handelen.
Gelukkig verveel ik me dikwijls maar niet een ander

afbeelding van Erna Koelman

Als er iets is wat ik niet kan, is dat: me vervelen. Geen idee hoe dat moet.
Ik lijk kennelijk erg op je moeder. Of eigenlijk: Op dat punt ben ik precies mijn vader, die tot zijn dood op 85-jarige leeftijd zeer actief gebleven is. Ik hoop dat na te kunnen volgen.

afbeelding van Folkje Nawijn

Mooi stukje over twee vrouwenlevens, ik moest meteen aan mijn eigen moeder denken die toen haar kinderen het huis uit waren de verveling te lijf ging met handwerken.
Dit had ze altijd al gedaan: kleding naaien,breien,borduren,kleden knopen, naast haar drukke leven als moeder van 5 kinderen en 'vrouw van de dominee'
Eenmaal weer zonder kinderen nam ze het handwerken weer volop ter hand,overal in onze huizen zijn haar producten nog te vinden; truien,sjaals en mutsen,vloer- en wandkleden,geborduurde tafelkleden met servetten en geboorteherinneringen van de kleinkinderen. Na haar zeventigste verjaardag besloot ze om nog kantklossen te leren, niet iets wat je zo maar even doet...het lukte en ja, ook overal ingelijst kantwerk te vinden in onze huizen!
Mijn moeder is 95 jaar geworden en de laatste jaren helaas als een nachtkaarsje uitgegaan. Maar daarvoor:geen verveling!!!

afbeelding van Rob van den Broek

Ik kan me het meeste vinden in de reactie van Baltus. Ook ik ken die twee soorten verveling: mijn energie blijft zo frequent achter bij mijn ideeën en/of beschikbare tijd, dat de tijd drukt op je leven. Ik probeer die last om te zetten naar de nuttige kant van verveling, die waar creativiteit kan ontstaan vanuit het vacuüm in de tijdsbesteding. Ik vind het een lastige worsteling, waar ik vooral zelf last van heb en er helaas niet altijd voor kan zorgen dat dit terugslaat op mijn omgeving. Ik vind het altijd erg frappant om te horen hoe mensen op mij reageren: "Jij hoeft je waarschijnlijk nooit te vervelen met al je ideeën en energie." De realiteit is zeer geregeld weerbarstiger.

afbeelding van Ria Elstgeest

zouden die twee soorten 'verveling' te maken hebben met de aard van het beestje??... ik kan domweg niet altijd bezig zijn... dan slaap ik niet meer... af en toe 'zomaar' even zitten, uit het raam staren... en dan slaap ik wel en kan weer lekker doen. Ik ben opgevoed met'een paardentand en een vrouwenhand staan nooit stil' en het heeft mij veel energie gekost om te accepteren dat dit lang niet altijd nodig is. Lang leven de doeners en de anders-doeners!

Reactie toevoegen

Powered by Access2.IT