De dag van de weemoed

een kleintje weemoed 

kijkend uit het raam naar
de winterse stilte
de bomen en het gras
komt even de geur
van het verleden langs 

het warme gras van de
ontspruitende lente
de verwarmende oksels
van mijn moeder en
de geur van haar
gebloemde ochtendjas 

mijn stille spel alleen
in het bos van mijn
dromen het tamme
kouwtje knabbelend
aan mijn oor 

mijn eerste zoen van
het rode meisje vurig
trillend door mijn lijf
een druppel verspild
nieuw leven 

de ontmaagding in een
warm met Randy Newman
gevuld bed teder en warm
als dit het is hoeft het
hier niet te eindigen 

een spring in het veld
die me Hans Lodeizen voorlas
mij verleidde en poëtische
woorden fluisterde maar niet
bestand was tegen leven 

kinderstemmen van geluk
wandelend in een bos
vol paddenstoelen de
kleine theater beestjes
speelden met dozen en stoelen 

dieren trouw en met natte
neuzen warm op schoot
knorrend spinnend soms
dood en begraven onder
soppige poldergrond 

de heerlijke mensen
lachend en drinkend
in  nachten vol
muziek en cabaret gezang
tot de ochtend open gaat 

kijkend uit het raam
naar de winterse stilte
de bomen en het gras
keek ik nog even achterom

Omdat vooruit niet zo ver meer is

Baltus Wigersma 
Januari 2015

De dag van de weemoed

Ieder persoon identificeert zich met bepaalde plekken, of wij er zelf bewust van zijn of niet, deze plekken laten sporen achter in ons leven. Het huis en de omgeving waar wij in opgegroeid zijn, leven in ons voort net zoals wij in dat huis en op die plek geleefd hebben. Als deze plekken dreigen te verdwijnen, kunnen we alles wat wij daarin meegemaakt hebben, kwijtraken. 

Mijn jeugd heb ik op het Galicische platteland doorgebracht; echter mijn ontwikkeling naar volwassenheid heb ik in Nederland doorgemaakt. Twee uitersten in alle opzichten; van een zeer kleine en hechte dorpsgemeenschap waar iedereen elkaar kent, naar de drukke en vluchtige, kortstondige ontmoetingen en anonieme massa van een stad als Amsterdam. 

Mijn eerste herinneringen liggen in Galicië verborgen. Tot de dag van vandaag heb ik een sterk verlangen naar dat eerste bewustzijn, naar de plek waar voor mijn gevoel het echte leven zich afspeelde. Een plek waar de dingen zoveel intenser waren; de geuren en kleuren, de landschappen, de mensen. De herinnering aan mijn dorp en het boerenbestaan waar mijn wortels, hart en ziel liggen, draag ik te allen tijde met mij mee. Als een onbewuste vaste metgezel. Wanneer ik dáár ben, voelt het prettig en vertrouwd. Tegelijkertijd ben ik me wel degelijk bewust van het feit dat ik er geen deel meer van uit maak.

Ongemerkt en ongewild ben ik toch de ánder geworden.

Nu ik langer in Nederland woon dan dat ik in Galicië heb gewoond, kom ik tot dít besef en kan ik het zodoende vanuit een afstand bekijken. Ik worstel met de vernieuwingen enerzijds en de restanten uit het verleden anderzijds. Het gevoel van verlies, weemoed en nostalgie is overweldigend. Het harde bestaan van het leven op het platteland heeft plaatsgemaakt voor een geromantiseerd beeld. Ik verlang ernaar als de stedeling die ik inmiddels ben geworden. Terug naar de oorsprong, direct in contact staan met de aarde, de oerkracht van het leven proeven. Terug naar het begin, waar de dingen nog ouderwetse waarden hebben; waar het verpoten van aardappelen gepaard gaat met de stand van de maan en de slachting van een varken een onmiskenbare schoonheid behelst.

Krampachtig houd ik me vast aan dit gekleurde jeugdsentiment; alsof mijn identiteit stukje bij beetje van mij afgenomen wordt. Maar herinneringen zijn niet tastbaar.

Wellicht daarom houden sommige van ons vast aan ons verleden.

Isabel Firvida
januari 2015

Voor alle mensen die reageren....ik moet als webmaster de reactie toevoegen. Dit hebben we zo gedaan, omdat deze site ondekt is door spamfabrieken. Er zijn dagen dat er honderden mails spam op de site worden gespuugd. Soms 1000 op een dag. 
Plaats de reactie en de reactie is ietsje later te zien.
Hein Walter