Kunstenaars Flevoland

De dag van de weemoed

afbeelding van de verbeelding

een kleintje weemoed 

kijkend uit het raam naar
de winterse stilte
de bomen en het gras
komt even de geur
van het verleden langs 

het warme gras van de
ontspruitende lente
de verwarmende oksels
van mijn moeder en
de geur van haar
gebloemde ochtendjas 

mijn stille spel alleen
in het bos van mijn
dromen het tamme
kouwtje knabbelend
aan mijn oor 

mijn eerste zoen van
het rode meisje vurig
trillend door mijn lijf
een druppel verspild
nieuw leven 

de ontmaagding in een
warm met Randy Newman
gevuld bed teder en warm
als dit het is hoeft het
hier niet te eindigen 

een spring in het veld
die me Hans Lodeizen voorlas
mij verleidde en poëtische
woorden fluisterde maar niet
bestand was tegen leven 

kinderstemmen van geluk
wandelend in een bos
vol paddenstoelen de
kleine theater beestjes
speelden met dozen en stoelen 

dieren trouw en met natte
neuzen warm op schoot
knorrend spinnend soms
dood en begraven onder
soppige poldergrond 

de heerlijke mensen
lachend en drinkend
in  nachten vol
muziek en cabaret gezang
tot de ochtend open gaat 

kijkend uit het raam
naar de winterse stilte
de bomen en het gras
keek ik nog even achterom

Omdat vooruit niet zo ver meer is

Baltus Wigersma 
Januari 2015

De dag van de weemoed

Ieder persoon identificeert zich met bepaalde plekken, of wij er zelf bewust van zijn of niet, deze plekken laten sporen achter in ons leven. Het huis en de omgeving waar wij in opgegroeid zijn, leven in ons voort net zoals wij in dat huis en op die plek geleefd hebben. Als deze plekken dreigen te verdwijnen, kunnen we alles wat wij daarin meegemaakt hebben, kwijtraken. 

Mijn jeugd heb ik op het Galicische platteland doorgebracht; echter mijn ontwikkeling naar volwassenheid heb ik in Nederland doorgemaakt. Twee uitersten in alle opzichten; van een zeer kleine en hechte dorpsgemeenschap waar iedereen elkaar kent, naar de drukke en vluchtige, kortstondige ontmoetingen en anonieme massa van een stad als Amsterdam. 

Mijn eerste herinneringen liggen in Galicië verborgen. Tot de dag van vandaag heb ik een sterk verlangen naar dat eerste bewustzijn, naar de plek waar voor mijn gevoel het echte leven zich afspeelde. Een plek waar de dingen zoveel intenser waren; de geuren en kleuren, de landschappen, de mensen. De herinnering aan mijn dorp en het boerenbestaan waar mijn wortels, hart en ziel liggen, draag ik te allen tijde met mij mee. Als een onbewuste vaste metgezel. Wanneer ik dáár ben, voelt het prettig en vertrouwd. Tegelijkertijd ben ik me wel degelijk bewust van het feit dat ik er geen deel meer van uit maak.

Ongemerkt en ongewild ben ik toch de ánder geworden.

Nu ik langer in Nederland woon dan dat ik in Galicië heb gewoond, kom ik tot dít besef en kan ik het zodoende vanuit een afstand bekijken. Ik worstel met de vernieuwingen enerzijds en de restanten uit het verleden anderzijds. Het gevoel van verlies, weemoed en nostalgie is overweldigend. Het harde bestaan van het leven op het platteland heeft plaatsgemaakt voor een geromantiseerd beeld. Ik verlang ernaar als de stedeling die ik inmiddels ben geworden. Terug naar de oorsprong, direct in contact staan met de aarde, de oerkracht van het leven proeven. Terug naar het begin, waar de dingen nog ouderwetse waarden hebben; waar het verpoten van aardappelen gepaard gaat met de stand van de maan en de slachting van een varken een onmiskenbare schoonheid behelst.

Krampachtig houd ik me vast aan dit gekleurde jeugdsentiment; alsof mijn identiteit stukje bij beetje van mij afgenomen wordt. Maar herinneringen zijn niet tastbaar.

Wellicht daarom houden sommige van ons vast aan ons verleden.

Isabel Firvida
januari 2015

 

Voor alle mensen die reageren....ik moet als webmaster de reactie toevoegen. Dit hebben we zo gedaan, omdat deze site ondekt is door spamfabrieken. Er zijn dagen dat er honderden mails spam op de site worden gespuugd. Soms 1000 op een dag. 
Plaats de reactie en de reactie is ietsje later te zien.
Hein Walter

 

 

 

 

Reacties

afbeelding van Rob van den Broek

Mooi stukje Hein, met weemoed kijk ik naar het verleden van de handgeschreven brief, het wachten op de post. Jouw stukje brengt dat weer een beetje terug. Tijd. Flauwekul natuurlijk, prachtig Baltus, wat herkenbaar en wat een mooie slotzin. Ook Isabel die leeft in twee werelden, de ene die ooit gestopt is en niet meer is wat hij was behalve in haar hoofd, de ander die de nieuwe realiteit is die de oude steeds verder terugdringt.

afbeelding van Gonny Geurts

Een lied is mijn reactie, een simpel lied dat alsmaar doorgaat: Return again, return again, return to the land of your soul. Return to who you are, return to what you are , return to where you're born and be born again, return again enz.
Het is wel te vinden op you tube

afbeelding van Ab van Luin

Deze week start ik de dag op met deze blogs in plaats van met de Volkskrant. Wat een wonderschoon begin vandaag. Back to the Future. Met weemoed denk ik aan de volgende week als de week van de Verbeelding tot het verleden behoort en ik mijn dagen weer begin met de krant.

afbeelding van Ab van Luin

Weemoed is helaas ook de veroorzaker van veel verwarring, ellende, moord en doodslag. Weemoed naar een Nederland of een kalifaat dat nooit heeft bestaan, maar dat je wel uit je verbeelding kunt oproepen.

afbeelding van Chinta M.L.Koster

Isabel, ik voel me intens met je verbonden.
Dat is wat is.

afbeelding van Baltus

Mooi Isabel als ik je foto zie en dan naar buiten kijk weet ik wat weemoed is
In mijn gedicht is de t van met uitgevallen strofe 7

afbeelding van monica maat

Weemoed,wellicht is daar jeugd voor nodig.Zonder jeugd geen weemoed?
Staat jeugd gelijk aan verlangen? Zonder onze jeugd geen verlangen?
Voor sommige dichters en schrijvers lijkt dat op te gaan.
Het kan een invalshoek zijn.
Ik heb er ooit een gedicht over geschreven:

Saxofonie

Saxofono swingt het ruim rond
op genadeBrood en rock–’n-’roll
Omringd door duivels die er poker spelen
schiet een muzikant zijn klanken uit

Gekreukte tonen schenken weldra aandacht
aan verlangen en verloren jeugd
Met een scheurlijn in het ritme
blaast de tijd een oud verleden weg

Blue moon, schei uit man, rap it out
aan de bar tapt men een nat leven
In de flonkering van het gele koper
volgt staccato muzikaal verhaal

De jeugd op maat en tijd nu weergekeerd
swingt de rimpels uit de huid
Want GenadeBrood en pop en jazz
weigeren weemoed mee te slepen.

© monica maat

afbeelding van Jeannette

Wie hervindt de moed
na zo schoon verhaalt hoe
trouw aan 't oude wee doet

afbeelding van Michiel Katsburg

Woorden die mij raken.
Heb ik dan niet intens genoeg mijn jeugd beleefd of zijn mijn herinneringen niet scherp genoeg?
Vandaag is weer een dag met mooie woorden en beelden.
Ik leef vandaag.

afbeelding van Isabel

In de verte verliezen de dingen hun contouren...

Kijend uit het raam
naar de winterse stilte
de bomen en het gras
keek ik nog even achterom
omdat vooruit niet zo ver meer is

Baltus, deze laatste couplet zal ik blijven koesteren...

Die verte beeldt voor mij niet een werkelijkheid af maar een subjectieve waarheid.

afbeelding van Annet

dinsdag 20 januari 2015
...tja...weemoed...
de dag van de weemoed in het kader van de KVF's "week van de verbeelding..."
Zojuist besloten toch weer even wat aan de pc te werken aan....er ligt zoveel, ik kan niet kiezen, dus ruim wat op van de plank met onduidelijke zaken:... een schoenendoos met "diverse fotos" en daar in ook nog een paar velletjes dichtbeschreven dagboekaantekeningen uit 1982. Vakantie zie ik met een snelle blik over een paar regels. En daar zit ik dan toch in het licht van de schermen van met twee opgestartte pcs. Vakantie in oostenrijk, camperen met de broer en de zus van de vader van mijn drie kinderen: 6 volwassenen en 7 kinderen in drie tenten met een auto en een volkswagen busje. Ik lees, door mijzelf geschreven...ja, hier komt de weemoed...
Dat was computerloos tijdperk. Jumbo Scrabble in plaats van mobiele Wordfeud.

afbeelding van O. Breijinck

Weemoed, een prachtig woord. Positief terugkijken met een glimlach.

Reactie toevoegen

Powered by Access2.IT